Wednesday, January 7, 2015

101. කෝපි මතක…

image

කැෆේ කොෆී ඩේ කියන්නේ කෝපි එකක් හිස්වෙන පමාවට, දෙන්නෙක්ගේ අනාගතය අලුතෙන් ලියන්න පුළුවන් මායාකාරී කෝපි හලක්… ඇය හිටියේ බීන් බෑග් සෝෆාවක ගිලිලා, මගේ පැත්තට නැඹුරුවෙලා…ඇපල් සෝඩා වීදුරුවේ බිත්තියෙන් ගිලිහිලා ඉහළට ඇදෙන මුරණ්ඩු පෙන බුබුළු දිහා බලාගෙන… මම, ඒ පසෙකින් බිත්තියටම සවිකරපු සිමෙන්ති ආසනයක සැහැල්ලුවෙන් දිගෑදිලා…

“නොගැලපෙන දේ ගොඩයි…!”

ඇය කියන්නේ විවෘතව, මගේ ඇස් දිහා බලාගෙන…

“මොනවද ඒ..?”

මම අහන්නේ මගේ කෝපි කෝප්පෙට මුවාවෙන්න උත්සාහා කරමින්…

“අපි රටවල් දෙකක…සංස්කෘති දෙකක්… අපේ දෙමව්පියෝ, පවුල් පසුබිම, ආගම්, කුල මල, කෑම බීම… ඒ සේරටම වැඩියෙන් අපි දෙන්නගේ සිතුම් පැතුම් ගැලපෙනවා කියලා මට හිතෙන්නේ නෑ… ටීවී එකේ බලන්නේ මොන චැනල් එකද කියන තැන ඉඳන්, දරුවන්ට දාන නම් මොනවද කියන තැන වෙනකල් අපි දෙන්නා රණ්ඩු වේවි… ”

“අපේ සිතුම් පැතුම් ගැලපෙන්නේ නෑ කියලා ඔයා කොහොමද හරියටම කියන්නේ…?”

“වෙන දෙයක් ඕනේ නෑ… දැන් මෙතනම බලන්න, ඔයා ආසාම කෝපි වලට… මට පේන්න බැරි දේවල් වලින් එකක් ඇත්නම් කෝපි…!”

ඇය කියන්නේ ඇඟිලි වලින් හිසකෙස් හදමින්… වසර ගනනක් මම හඹාගිය ඒ සුන්දර හිනාව ඇය මේ වෙලාවෙත් ලෝබ නැතුව බෙදද්දී, ඒක මගේම කරගන්න අන්තිම සටනත් සටන් වදින්න මම සූදානම්…

“කෝපි ගැන කතාවක් කියන්නද…?”

“හා…!”

කොෆී ඩේ කැෆේ එකේ තියෙන්නේ ඉවසිල්ලේ දියවෙන සීනි…

“කෝපි මෙච්චර රස වෙන්න කලින්, දිව්‍යලෝකේ හිටියා කුමාරයෙකුයි කුමාරියෙකුයි… මේ දෙන්නාට දෙන්නාව පේන්න බැහැ…”

ඇගේ උනන්දුව ඇස් වලින් උතුරද්දී, මම මනසේ සිතිවිලි අවුස්සන්නේ ඇය සතුටු කළහැකි කතාවක් නිර්මාණය කරගන්නා අටියෙන්…

“මේ කුමාරි හැමවෙලේම හිනාවෙලා ඉන්න කැමති, දුක අඳුනන්නේ නැති… ගතවෙන හැම මොහොතක්ම යාළුවෝ පිරිවරාගෙන සතුටින් ඉන්න කෙනෙක්… ඒත් කුමාරයා හැමවෙලේම දුකින් ඉන්න, සතුට කියලා දෙයක් දන්නෙවත් නැති, ගතවෙන හැම මොහොතකම තනිකමෙන්, පාළුවෙන් ගතකරන්න කැමති කෙනෙක්…”

“ඉතිං…”

“ඉතිං දිව්‍යය ලෝකේ අධිපති දෙවියාට අවශ්‍යය වුනා මේ දෙන්නා විවාහ වෙනවා දකින්න… ඒත් මේ දෙන්නා කිව්වේ එයාලාගේ සිතුම් පැතුම් ගැලපෙන්නේ නැති හින්දා එහෙම සම්බන්ධයක් ඇතිවෙන්න බැරි බවයි… අවුරුදු ගානක් මේ දෙන්නා අතරේ සම්බන්ධයක් ඇතිකරන්න උත්සාහා කරලා බැරිවුන තැන කේන්ති ගිය අධිපති දෙවියා, මේ දෙන්නාට සාප කලා… මේ දෙන්නාම අපායට යන්න ඕනේ කියලා… “

“අනේ..!”

“කියන්න අමතක වුනා, දිව්‍යලෝකේ අය අපාය කියන්නේ අපේ මේ මනුස්ස ලෝකයට… දිව්‍යය අධිපතිට කේන්ති ගිහින් කරපු මේ සාපය ගැන පස්සේ එයා පසුතැවිලි වුනා වුනත්,  සාපයක් කියන්නේ සාපයක්… දෙවියන්ටවත් ඒකෙන් ගැලවෙන්න බැහැ… ඉතිං මේ කුමාරයයි, කුමාරියි අපේ මනුස්ස ලෝකෙට ආවා… සාපයේ තිබුණෙ සදාකල්ම මේ දෙන්නා එකට ඉන්න ඕනේ කියලා… හැබැයි හැම සාපයකටම තියෙනවා එක පොදු ලක්ෂණයක්…..ඒ මොකද්ද..?”

“ඒ සාපයෙන් මිදෙන විදියක්…?”

“හරියට හරි…!ඉතින් මේ සාපයෙන් මිදෙන්න නම් කුමාරයා මේ ලෝකයේ ආදරය, සිනහව පිරුණු සතුටුම මොහොතත්, කුමාරි මේ ලෝකේ පාළුව, තනිකම පිරුණු දුකම මොහොතත් අත්විඳලා තියෙන්න ඕනේ… ඒ අත්දැකීම් වලින් පස්සේ ඒ දෙන්නා අනෙකාගේ සිතුම් පැතුම් තේරුම් ගැනීම අතින් පරිපූර්ණ වෙනවා කියලයි අධිපතිතුමා හිතුවේ…”

“ඉතිං…”

“ඉතිං… සදාකාලිකව දෙන්නත් එක්ක එකට ඉන්නත්, මිනිස්සුන්ගේ හිනා, කඳුළු අතර ගැවසෙන්නත් තියෙන හොඳම විදිය ඒගොල්ලෝ තෝරගත්තා… ඒ මොකක් කියලාද හිතන්නේ…?”

“කෝපි…!?”

“හරියට හරි…! බලන්න කෝපි ගෙඩි හැම එකකම, පියලි දෙකක් තියෙනවා.. ඇත්තටම ඒ ඉන්නේ කුමාරයයි… කුමාරියි… ඒ දෙන්නම එකතුවෙලා තමයි කෝපි වලට රස දෙන්නේ… අපි ගතකරන ආදරයෙන් පිරුණු මොහොතවල් සමරන්න කෝපි වලට උණුහුමට ජීවය දෙන්නේ කුමාරි…  පාළුවෙන් තනිකමෙන් පිරුණු සීතල රාත්‍රීන්  ගෙවාගන්න, කෝපි වලට තිත්ත කළුපාට දෙන්නෙ කුමාරයා…”

ඇගේ හූමිටි වෙනුවෙන් නොනවතින මම කියවාගෙන යනවා…

“ඉතිං එයාලාට තවම සාපයෙන් මිදෙන්න බැරිවුනාද…?”

“ම්හු… මම දන්න විදියට පාළුව තනිකම පිරුණු ලෝකේ දුකම තැන් මහ ගොඩක් කුමාරිනම් අත්වින්දා… ඒත් ආදරයෙන් පිරුණු ලෝකේ සතුටුම මොහොතක් අත්විඳින්න කුමාරයාට තාම බැරිවෙලා තියෙනවා… ඒ හින්දායි ඒගොල්ලන්ට සාපයෙන් තාම මිදෙන්න බැරි… හැබැයි ඔයාට පුළුවන් ඒගොල්ලන්ව සාපයෙන් මුදව ගන්න…”

“හහ්…! මම…!?”

“ඔව්… දැන් මේ කෝපි කෝප්පේ ඉස්සරහදිම ඔයා මගේ යෝජනාවට කැමති වුනොත්… ඒක මේ ලෝකෙ කෙනෙක් විඳින ආදරයෙන් පිරුණු සතුටුම මොහොත වේවි…! කුමාරයායි, කුමාරියි ආපහු දිව්‍යලෝකෙට යාවි…”

ඇයට නොදැන්න ඇගේ හැම ඉරියව්වක්ම මම වරු ගනන් බලාගෙන ඉඳලා තියෙනවා… ඒත් අද ඇය මා දෙස බලාසිටින මේ ඉරියව්ව මම මීට පෙර දැක නැතිබව මට මට දිවුරා පොරොන්දු විය හැකියි…

“මට දැන් යන්න ඕනේ…”

මොහොතක් නිහැඬියාවකින් පස්සේ ඇය පවසන්නේ කලබලයෙන්…

“ඉන්න මම ඩ්‍රොප් කරන්නම්…”

“එපා… මම ඔටෝ එකක යනවා…”

“ඇයි ඒ…?”

“තව හිටියොත් මේ ලෝකේ මිනිස්සුන්ට කෝපි රස නැතිවෙයි කියලා මට බයයි…”

කෝපිහලේ දොර ඇරගෙන ඇය දුවයද්දී ඒ අද්දරින් එල්ලා ඇති දොර චයිමයේ සීනු කලබලයෙන් කෑගහනවා…

ඉන්පස්සේ…

හැම දෙයක්ම සන්සුන්…

 

ප.ලි. :

වසර ගනනාවකට පස්සේ ඊයේ මුම්බායේදී කැෆේ කොෆී ඩේ කෝපිහලකට ගොඩවැදුනා… ආදරය බොළඳයි තමයි, නමුත් තාරුණ්‍යය සදාකාලිකයි… කැෆේ කොෆී ඩේ තවමත් කෝපි සුවඳයි…

Web Statistics