Friday, December 30, 2011

වසරක් ගෙවුණා… පොතකුත් ගැහුවා…

cloud

මේ කෙටි සටහන මෙම බ්ලොග් අඩවියට විශේෂ කරුණක් වෙනුවෙන්… අකුරු බ්ලොග් අඩවිය පටන් ගෙන අදට හරියටම අවුරුද්දයි… සිංහල බ්ලොග් ලෝකයේ මෙය නොගිණිය හැකි තරම් කුඩා පියවරක් වුනත්, පුද්ගලිකව මාගේ බ්ලොග් දිවියේ යෝධ පියවරක්…

වසරක් ගතවුණත් පෝස්ට් 50 ක් සම්පූර්ණ කරගැනීමට හැකිවුණේ නැහැ… ඒත් ඒ කෙටි සටහන් ප්‍රමාණය කියවන්නට පැමිණි ඔබ සැමට අතිශයින්ම ස්තූතියි…

වසරක් පිරෙන මොහොතේ අලුත් යමක් කරන්නත් ආසා හිතුණා… ඒ ගතවූ වසරේ මා ලියූ සටහන් වලින් තෝරාගත් සටහන් දහයක් ඇතුළත්  විද්‍‍යුත් පොතක් නිර්මාණය කිරීමයි… පහත ලින්ක් එක ක්ලික් කිරීමෙන් අනතුරුව පෙන්වන තිරයේ ෆුල් ස්ක්‍රීන් දමාගතහොත් එය අපහසුවකින් තොරව කියවන්නට හැකිවේවි… නැතිනම් PDF ලෙස බාගත හැකියි…

බ්ලොග් කියවන ලියන ඔබ සැමට 2012 වසර සාර්ථක වේවා..!!!

 

PDF එක බාන්න

  

 

ප/ලි : මෙම ඊ-බුක් එක හැදුවේ කෙසේදැයි කෙනෙකු දැනගැනීමට කැමතිනම්; ඒ මයික්‍රොසොෆ්ට් වර්ඩ් 2010  ඩොකියුමෙන්ට් එකක් PDF ලෙස සේව් කර එය www.issu.com හි ගිණුමක් සාදා උඩුගත කිරීමෙනුයි…

Sunday, December 25, 2011

44. දෙවෙනි රැල්ල | Then came the second wave

tsu

 

අපි බැහැලා දුවමුද..?
එක පාරම මම ඇහුවා…
නැහැ දැන් අඩුවෙයි…
තාත්තා කිව්වේ…
කෝච්චියේ වහපු ජනේලෙන්...
එළිය බලාගෙන…

 

මටත් ඕනේ වුනේ…
ජනෙල් වීදුරුවෙන් එහා...
එළිය බලන්න…
ඒත් ඊට කලින්…
මම තාත්තා දිහා බැලුවා…
පොඩි වෙලාවකට…
ඒත් මට තාත්තාගේ මූනෙන්…
ඇස් ඉවතට ගන්න හිතුණේ නෑ…

 

වළ ගැහුණු කම්මුල්…
මම දැකලා නෑ… 
තාත්තා සිගරැට් බොනවා...
බීඩි..? නෑ ඒත් නෑ…
හොරෙන් බොනවද දන්නෑ…

 

බාගෙට වැවුණු රැවුල් කොට…
තැනින් තැන සුදු වෙච්චි…
සමහර තැන් වල වැඩී…
තවත් තැන්වල අඩුවෙන්…

 

නහර වැල් පෑදිලා..
බෙල්ල දිගටම… 
වැවිලා හොඳටම...
කොණ්ඩෙත්…
වයසටත් වැඩියෙන්…
නාකි පාටයි…
හේනේ… කාස්ටක අව්වේ…
පොළව පෙරළලා…
කාසි අහුලනවනෙ…
මගේ කැම්පස් වියදමට…

 

අහිංසක තාත්තා…
ජීවිතේ විඳින්නේ…
එහෙමත් දවසකට…
මට ලෝබ හිතුණා…
ඉස්ටේසමෙන් බැස්ස ගමන්…
එක්ක යන්න ඕනේ...
තාත්තාව…
ටවුමේ තියෙන………………….

 

ඒ දිරපු මූණ දිහා බලාගෙන…
එච්චරයි හිතන්න ලැබුණේ මට…
ඒ ත්    එ ක් ක ම  …

.

.

.

.

.

.

.

දෙවෙනි රැල්ල ආවා…!

 

 

ජීවිතය නැමති සුනාමියේ දෙවෙනි රැල්ල එන්නට පෙර ලොව සියලු පියවරුන්ගේ පැතුම් ඉටුකරන්නට දූ දරුවන්ට හැකිවේවා… මියගිය ජීවත් වන කිසිවෙකු මෙවන් විපතකට නැවත ගොදුරු නොවේවා..!

Saturday, December 17, 2011

43. සීතල උඳුවප් මාසය | Such a Cold December

december1

“ඉතින් සීතල නැද්ද පොඩ්ඩක්වත්…?”

එයා එහෙම අහන්නේ ඔළුව පැත්තකට ඇල කරලා… එහෙම ඔළුව පැත්තකට ඇල කරලා කවුරුත් මගෙත් එක්ක මීට කලින් කතා කරලා නෑ… කතාකළා නම් කතාකෙළේ කෙළින් මගේ දිහා බලාගෙන… නැත්තම් අහක බලාගෙන… ඒත් එයා පළවෙනි දවසේ ඉඳන්ම මගේ ජීවිතේට එක්කළේ වෙනසක්… එයා ඔහොම අහන්නේ අත්දෙක තදින් බැඳගෙන… දුම් දාන කෝපි කෝප්පය ඉස්සරහා… කෝපි වල රසට වැඩිය මිනිස්සුන්ට ප්‍රබෝධයක් ඇතිකරන්නේ ළා දුඹුරු පාට කෝපි දියර මතුපිටින් නැගෙන දුම් රැල්ල වෙන්නැති… ඒ දුම් රැල්ල හරි අද්භූතයි… තමන් අවට පරිසරයට පුදුම විදියට සංවේදීයි… හැගීම් වලින් අනූන කෙනෙක් ඉදිරියේ නම් දුම් රැල්ල කෝපි කෝප්පයෙන් ඉහළට නැගෙන්නේ ලතාවකට… හරියට භාවනාවක් වගේ… ඒත් හිතේ කලබල වෙලාවට කෝපි කොප්පයක් බීලා බලන්න…දුම් රැල්ලත් හරි කලබලයි…

ඒකාකාරී ජීවිතේට වෙනසක් එක්කරන අලුත් මිතුරිය ඉස්සරහා ඉන්න මට මේ ගෙවෙන හැම මොහොතක්ම සර්ව සම්පූර්ණයි… මොන සීතලක්ද..? මම පිළිතුරු දෙන්නේ මඳ සිනාවකින්…

“ම්හු… පොඩ්ඩක්වත් නෑ…!”

snowsnowsnow

“ඉතින් සීතල නැද්ද පොඩ්ඩක්වත්...?”

ගානට එක මට්ටමට කපපු මල් වැට… ඒ පිටිපස්සෙන් පේළියට රෝස පඳුරු… පාරනම් ටිකක් කලුයි… තාර නිසා… අපිළිවෙළයි හැඩිවෙලා සමහර තැන්… ඒත් ඒ පාරෙන් මෙහාපැත්තේ… තණකොළ බිස්ස පටන් ගද්දිම වගේ තියෙන සිමෙන්ති බංකුවේ මට අයිති හතරෙන් එකයි… ඇයට හතරෙන් තුනක්ම… උඩු බැලි අතට දිගාවෙලා හිස මගේ ඔඩොක්කුවේ තියාගෙන ඇය අහන්නේ අත් දෙක බැඳගෙන… උරිස් හකුළුවමින්… අපි මේ පාරෙන් ආවොත් හැමදාම වාඩිවෙන්නේ මේ සිමෙන්ති ආසනේ… තව ඒවා නැතුව නෙවෙයි… ඒත් මේක හදලා තියෙන්නේ හරියටම අපි දෙන්නාගේ මිම්මට… මම වාඩි වෙලා ඇය ඔඩොක්කුවෙන් දිගාවුණාම...අගලක්වත් අඩුත් නෑ…වැඩිත් නෑ… ඇස් මට්ටමට එකවගේ පෙනුණට අනිත් ආසන මීට වැඩිය දිග පළලින් වෙනස්… ඒවා හදලා ඇත්තේ වෙන ආදරවන්තයන්ට වෙන්න ඇති…

එකක් ඉවර වෙද්දි එකක් ගලා එන ඇගේ වචන වලට මම හූමිටි තියන්නේ ඇගේ හිසකෙස් අතරේ ඇගිලි තුඩු යවමින්… මිතුරියක් වී සිටියදීම නොදැනුණු සීතලක් මට ඇය ආදරවන්තිය වූ කල කොයින්ද..?

“ම්හු… පොඩ්ඩක්වත් නෑ…!”

snowsnowsnow

“ඉතින් සීතල නැද්ද පොඩ්ඩක්වත්…?”

කන්පෙති දිගේ දෙතොල් ගෙනයමින් ඇය රහසින් මුමුනන්නේ ඇසෙන නෑසෙන හඬින්… පුළුන් පිරවූ සුදු ඝනකම් පොරෝනය මත අපේ සිරුරු වල හැඩයට රේඛා බෙදිලා… දන්නවද අපි හැමෝගෙම මුළු ශරීරේම උණුසුම තමයි…උදාහරණයක් විදියට එදා මේ මගේ කම්මුලේ දැවටුන ඇගේ හුස්ම රැල්ලේ ඉඳන් ඇගේ පාදවල සිහින් දිගටි ඇගීලි පුරුක් අතරට යනකල්ම… හැබැයි ශරීරයේ සමහර තැන් සාමාන්‍ය ප්‍රමානයට වඩා උණුසුමයි… තවත් සමහර තැන්… ගිනියම් වෙන තරම්… ඒක තනි තනිව විඳින්න බැරි උණුසුමක්… කෙනෙකුට තවකෙකුගෙන් විඳින්නට හැකි මේ උණුසුම විඳින්නට ලැබෙන්නේ ආදරය ඇති තැනක විතරයි… මුදලකට හිලව් කරලා ගන්න හැදුවොත්, කොච්චර උත්සාහා කළත් ලැබෙන්නේ උණුසුමක් නෙවෙයි… කාන්සියක්… මහන්සිය වැඩිවෙන තරමට කළකිරීමයි වැඩිවෙන්නේ…

හවස් වරුව පුරා තිබුණු චුරු චුරුව තරමක වැස්සකට හැරුනා… ඉතින් වැහැපන් වැස්ස ඇතිවෙනකල්… ඇය සිරුර පුරා උණුසුම අඩු වැඩි වෙන අයුරු විඳින මට මොන සීතලක්ද..?

“ම්හු… පොඩ්ඩක්වත් නෑ…!”

snowsnowsnow

“ඉතින් සීතල නැද්ද පොඩ්ඩක්වත්...?”

හැම උඳුවප් මසකම අහපු ඒ පිළිතුරක් නැති ප්‍රශ්නයට හිත සීතලෙන් ගල්කරන පිළිතුරක් තිළිණ කරලා ඔබ නික්ම ගිහින්… පට පට ගාමින් ඇවිලෙන ගිනි මැලය ඉදිරියේ… ගතවට දැවටුණු ඝන පොරෝනයකින් සන්නද්ධව… කලබල දුම් රැල්ලකින් වටවුණු තිත්ත කෝපි කෝප්පයක් තොලගාන මට ජීවිතේ පළමු වරට උඳුවප් මාසේ උහුල ගන්න බැරි සීතලක් ඇතැයි අවබෝධ වෙන්නට පටන් අරන්…

snowsnowsnow

“උඳුවප් මාසේ හරි සීතලයි..!”
පැවසුවා මුණගැසුණු මුල්දින
කෝපි හලකදි ඔබ එදා...
නොතේරුණි මට ඒ වගක් නම්
උඳුවප් සීතලයි කියා…

“උඳුවප් මාසේ හරි සීතලයි..!”
රෝස උයනක සොඳුරු සවසක
ඇකයේ මා ඔබ හිස හොවා…
දැනුණෙ නෑ ඔබ කී විටෙක මට
උඳුවප් සීතලයි කියා…

“උඳුවප් මාසේ හරි සීතලයි..!”
කෙඳිරුවා නෑසෙනා ගානට
තුරුළු වී පපුතුරට මා …
නොතේරුණි මට ඒ වගක් නම්
උඳුවප් සීතලයි කියා…

“උඳුවප් මාසේ හරි සීතලයි..!”
කියන්නට අද ඔබ නොමැති සඳ
අහිමි උණුසුම සිත අරා…
සක්සුදක් සේ දැන ගතිමි මම
උඳුවප් සීතලයි කියා…

snowsnowsnow

පිංතූරය : Smashing Magazine December Wallpapers

Sunday, December 4, 2011

42. ජීවිතය සුන්දරයි | Life is Beautiful

“මේ අපේ කවුන්සලර්… නිල්මි…”

මාව අයතනය පුරා රැගන යන අතරේ, අප පසුකර කඩි කුලප්පුවෙන් මෙන් දිවගිය සුන්දර යුවතියක් නැවතූ කළමණාකාරතුමා ඇයව මට අඳුන්වල දුන්නා… ඇය මවාගත් ලෙන්ගතු කමකින් මාගේ සුරත අල්ලා ගත්තේත්, කිහිප වරක් සෙළවූයේත්, නැවත අත හැරියේත්… “වෙල්කම් ඔන් බෝර්ඩ්…” යැයි පැවසූයේත් යන මේ සියල්ල එක විට  සිදුකළේ තත්පරයකටත් වඩා අඩු කාලයකින් වාගෙයි මට දැණුනේ…

“ස්තූතියි… හමුවීම සතුටක්…” මා ප්‍රතිචාර දක්වද්දී ඇය සිටියේ අප පසුකර කොරිඩෝව දිගේ නැවතත් දිවයමින්…

“සී… යා… අරවුන්ඩ්…” ඒ හඬ ආවේ ඇය කොරිඩෝ බිත්තියෙන් නොපෙනී ගියාටත් පසුවයි…

තත්පර කිහිපයක් පමණක් පැවති අප දෙදෙනාගේ පළමු හමුව වූ එය, අප සුහදව වෙන්වූ එකම හමුවද වූයේ අවාසනාවන්ත ලෙසයි…

ඉන්පස්සේ ඇය හා මට ගනුදෙනු කරන්නට සිදුවූ සෑම අවස්ථාවක්ම ගුටි බැට හුවමාරුවකින් තොරව නිමාවූයේ අප දෙදෙනා විරුද්ධ ලිංගිකයන් දෙදෙනෙකු වූ නිසා විය යුතුයි…

“මේ නිල්මි ඇයි බන් මගෙන් හැමදාම ගේම ඉල්ලන්නේ…” මගේ අලුත් ආයතන සගයාට මා පැවසූයේ ඇය සමග වූ දුරකථන සංවාදයකින් හෙම්බත්ව දුරකථනය විසන්ධි  කිරීමෙන් අනතුරුවයි…

“මචං උඹට කියන්න අමතක වුණා… උන්ගේ ගැන් එක අපිත් එක්ක තරහයි… අපිත් එහෙමයි… ඕක අවුරුදු ගානක ඉඳන් එන්නේ… ඉතින් උඹ මගෙත් එක්ක ඉන්න නිසා උන් හිතන්න ඇති උඹත් අපේ ගැන් එකේ කියලා… ඒකයි ඔය…”

ඔහු දුන් පිළිතුර තවත් කිහිපදෙනෙකුගෙන් මට වූ කෙනෙහිළිකම් කිහිපයක් එකට අමුනා ගන්නට ප්‍රමාණවත් වුණා…

“උඹ දැන්ම තීරණේ කරපන් උඹ මොන ගැන් එකටද සෙට් වෙන්නේ කියලා… නැත්තම් උඹට මේකේ පැවැත්මක් නෑ… උඹ අපේ ගැන් එකේනම් දැන් වරෙන් මගෙත් එක්ක මේ ඇටෙන්ඩන්ස් රෙජිස්ටරියේ ෆොටෝකොපි එකක් ගන්න එලියෙන්…”

“ ඒ මොකටද…?”

“උන්ගේ එකෙක් අද ආවේ නෑ, ඌට හෙට ඇවිල්ල සයින් කරන්න හිස් රූලක් ඉතුරු කරලා අරුන්… මම ඇහැගහගෙන හිටියේ… මම හදන්නේ මේකේ ෆොටෝ කොපි එකක් අරන් හෙඩ් ඔෆිස් එකට අරින්න…”

ඔහුගේ ඒ පිළිතුරෙන් අලුත් ආයතනයේ මට යෑමට ඇති ත්‍රාසජනක ගමන ගැන මූලික අදහසක් මට ලැබුණා…
නිල්මි වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම ප්‍රියමනාප යුවතියක්… එසේම ඇය වෘත්තිමය හැකියාවන්ගෙන් අනූන බවත්… ඒ සියල්ලටම වඩා ඇය සිත් ගත්වුන්ට ඇය ඉතා ලෙන්ගතු මිතුරියක් බවත් මට මඳ කලකින් වැටහෙන්නට වුණා… නමුත් ඇයගේ ඒ සියලු ගුණාංග අභිබවා යන වැදගත් හේතුවක් දිගින් දිගටම අප දුරස් කළා.. ඇය උන්ගේ ගැන්සියේ… මම අපේ ගැන්සියේ…

“සික්… මටත් ඒ ගැන්සියට යන්නයි තිබුණේ… “  වරක් දෙවරක් නොව කිහිපවරක්ම සිතට නැගෙන මේ මිත්යාදෘෂ්ටික සිතිවිල්ල මම මැඩගන්නේ අපහසුවෙන්…

~~~~~~~~~~

දින සති මාස ගෙවී ගියේ අලුත් ආයතනයේ නුහුරු බව කෙමෙන් මගෙන් දුරස් කෙරෙමින්… අලුත් මිතුරන් සුහද වෙන සීග්‍රතාවයට සමානුපාතිකව අලුත්  සතුරන් සතුරු වෙමින් තිබුණෙ එකිනෙකාගේ පුද්ගලික දුර්වලතාවයන්ටත් වඩා අයතනයේ දේශපාලනික උවමනා එපාකම් මතයි…

තවත් සිකුරාදා සවසක රාජකාරී වේලාව අවසන් වීමට ආසන්නයි… සුපුරුදු පරිදි මම නිල්මිත් සමග දුරකථන ගැටුමක උච්චතම අවස්ථාවේ…

“ඒ කියන්නේ ඔයා උත්සාහයක් දරන්න වත් ලෑස්ති නැද්ද…? මම මේ උදව්වක් ඉල්ලන්නේ…”

“එකපාරක් කිව්වම තේරුම් ගන්න… ජෙනරල් ප්‍රොසීජිය වලින් පිට මට මොකුත් කරන්න බෑ… සොරි…!!! බීප් බීප් බීප්…”

දුරකථනය විසන්ධි වෙන්නේ මගේ කෝපය දෙගුණ කරමින්…

“මොකද්ද සීන් එක..?”

විසන්ධි වුන දුරකථනය පසෙකින් තබා සුසුමක් හෙළු මගෙන් ‘අපේ ගැන්සියේ’ එකෙක් ඇසුවා…

“ කෝපරේට් ට්‍රේනින් එකකට වීකෙන්ඩ් එකේ මට රත්නපුරේ යන්න වෙනවා… නවතින්න සෙට් කරලා තියෙන්නේ එස්ටේට් මැනේජර්ගේ බංගලෝ එක… කලින් නලියා ඕකේ ඉඳලා කිව්වා එතන කුක් උයන කෑම බල්ලෙකුටවත් කන්න බෑ කියලා… හොටෙල් එකක් සෙට් කරන්න කිව්වාම ජෙනරල් ප්‍රොසීජිය එකෙන් පිට කියලා බෑ කියනවා… ”

“හ්ම්… මොනා කරන්නද… අපි රිටන් එක දෙමු… උඹ ගිහින් වරෙන්…”

පිටට තට්ටු කරමින් ඔහු මට පවසන්නේ තමන්ගේ පළිගැනීමේ ටු ඩූ ලිස්ට් එකට තවත් අයිටම් එකක් එකතු කරගනිමින්…

එදින රාජකාරී නිමවා නිවසට යද්දී විදුලි සෝපානයේදී මුනගැසුනු නිල්මී මා දෙස බැලුවේ වරදකාරී හැගීමකින්…

“මගේ නම්බර් එක ගන්න… එහේ මොනවා හරි ප්‍රශ්ණයක්නම් මට කතාකරන්න, මම කෝඩිනේට් කරන්නම්…” ඇය එසේ පැවසුයේ සියවරක් තමාගේ හොඳ සිත හා නරක සිත අතර පෙරළිකිරීමෙන් අනතුරුව බව මට විශ්වාසයි…

“උන්න හැටියට මළා මදැයි…” ඇයගේ සිත මඳකින් හෝ තෙත්වීම ගැන මට ඇතිවූයේ ජයග්‍රාහී සතුටක්…

~~~~~~~~~~

මම කුඩා කළ සිට ගෙවූ දුෂ්කර ජීවිතය නිසා පුරුදු වූ ලද දෙයින් සතුටුවීමට ඇති හැකියාවට පින්සිදුවන්නට  නලියා පැවසූ අපහසුතාවයන් කිසිත් මට රත්නපුරේදී  ගැටලුවක් වූයේ නැහැ… එදින රාත්‍රී ආහාරයෙන් පසු නිදිවේලාව එළඹෙන තුරු කල්මරමින් සිටි මට මොන මොනවාදෝ කියවන රූපවාහිනියත්, පසෙකින් බිම දිගාවී අදුරු රබර්වත්තට විටින් විට විපරම් කරන බලු තඩියාත්, සිමෙන්ති පඩිය මත වාඩිවී වතුයායේ ඉතිහාසය වර්ණනා කරන මහලු කෝකියාත් ගෙන ආවේ කම්මැලිකමක්…

මා හොඳින්දැයි බැලීමට නිල්මි දුරකථන ඇමතුමක් දේවියැයි යන බලාපොරොන්තුවෙන්දෝ  ජංගම දුරකථනය මා සුරතේ රැඳි තුබුණා… එනමුත් ඇමතුමක් නැති එහි  නිසල තිරය හිතට ගෙන ආවේ මොකද්දෝ සිහින් වේදනාවක්… ඇය ගැන සිහිවීමෙන්දෝ එළිය වු හිතට අලුත් අදහසක් ජනිත වෙන්නට වැඩි වේලාවක් ගියේ නැහැ…  ජංගම දුරකථනයේ යතුරු උඩ වේගයෙන් මාගේ ඇගිලි දිවෙමින් ටයිප් වන්නේ ඇයට කෙටි පණිවුඩයක්…

“එක්ස්කියුස් මී මෑම්… මට මෙතන ඉන්න බැහැ…”

නී නීක්… නී නීක්… පිළිතුර හිතුවාට වඩා ඉක්මනින්…

“මොකද්ද ප්‍රශ්ණේ…”

“මේක හොල්මන් මන්දිරයක්…”

නී නීක්… නී නීක්…

“ඇත්තටමද කියන්නේ… මොකද වුණේ..?”

“ඔව් ඇත්තටම… ගොඩක් දේවල් වුණා… දැනටත් වෙනවා…”

නී නීක්… නී නීක්…

“මොනවද වෙන්නේ කියන්න..?”

“මගේ බෙඩ් රූම් එකේ ජනේලේ කොච්චර වැහුවත් ටික වෙලාවකින් ඉබේම ඇරිලා… ජනේලෙන් එහාපැත්තේ රබර් ගහක් යට ඉඳන් කොණ්ඩේ කඩාගත්ත පුංචි ගෑනු  ළමයෙක් කාමරේ දිහා බලන් ඉන්නවා…”

නී නීක්… නී නීක්…

“දෙවියනේ ඔයා ඔය ඇත්තද කියන්නේ…? වෙන මොනවද වුණේ…”

“ඔව් ඇත්ත… මගේ රූම් එකට එහා පැත්තේ රූම් එක වහලා තියෙන්නේ… ඒකේ ඇතුළෙන් ගෑනු කෙනෙක් අඬන සද්දයක් එනවා…”

නී නීක්… නී නීක්…

“දෙවියනේ… එහෙම වෙන්න විදියක් නෑ… මුරකාරයා විතරයි ඉන්නවා කිව්වේ… බොරු නේ ද ඔය කියන්නේ…?”

“බොරු නෙමෙයි ඇත්ත… මේ දැන් වුණ දේ ඇහුවොත් ඔයා පුදුම වෙයි… මටනම් තවත් මෙතන ඉන්න බෑ…”

නී නීක්… නී නීක්…

“මොකද්ද දැන් වුණේ…?”

“මම නාන්න හිතාගෙන බාත් රූම් එකට ගිහින් ෂවර් එක ඇරියා… ෂවර් එකෙන් වතුර වෙනුවට ආවේ ලේ…!!!”

ටා  රාරා ටරරර රා රා… ටා රාරා ටරරර රා රා…

‘Incoming >> Nilmi’

තිරයේ සටහන් වන ඇමතුම මගේ මුවගට ගෙනාවේ ජයග්‍රාහී හිනාවක්…

“හෙලෝ..”

“හෙලෝ… ඔයා හොඳින්ද… කලබල වෙන්න එපා… හොඳට හුස්ම ගන්න ඉස්සෙල්ලා…”

“නෑ නෑ එහෙම ලොකු අවුලක් නෑ…”

“දැන් කොහොමද මේ රෑ වාහනයක් හොයන්නේ ඔයාව ඔතනින් එළියට ගන්න..? මම තාත්තත් එක්ක එන්නද..?”

“නෑ නෑ එහෙම ඕනේ නෑ… මට ඉවසගෙන ඉන්න පුළුවන්… පොඩ්ඩක් බය ඇරෙන්න ඔයා කතා කර කර ඉන්නවද...?”

“හරි බය වෙන්න එපා… එළිවෙනකල් උනත් මම කතා කර කර ඉන්නම්…”

ඉන්පසු ගතවූ පැය දෙකක පමණ කාලය කෙසේ ගත වූවාදැයි මට මතක නැහැ… ජීවිතයේ මා ලද සුන්දරතම දුරකථන ඇමතුමක් ඇත්නම් ඒ නිසැකවම මෙය විය යුතුයි… ඇයගේ සිතුම් පැතුම්, ආදරය විරහව, ප්‍රථම ප්‍රේමයේ සිත් රිදවීම් යනාදී මෙකී නොකී සියලු දේ ගැන කාලයේ  බැම්මෙන් මිදී ඔහේ කියවාගෙන යන ඒ සොඳුරු කතාබහ අවසන් කළයුතු යැයි මා සිතුවේ ඇයව දිගින් දිගටම අවදිව තබාගනිමින් වෙහෙස කිරීම නොමනා නිසායි…

“එහෙනම් අපි නිදාගමු නේද..? මට හෙට උදේම නැගිටින්නත් තියෙනවනේ…”

“ඇයි…දැන් ඔයාට බය නැද්ද..? ජනේලේ තාම ඇරිලාද..?”

“නෑ ඒක දැන් හරි… මම හිතන්නේ හරියට ලොක් වෙලා තිබුණේ නෑ… හුළගට ඇරෙන්න ඇත්තේ… මම තදින් ලොක් කළා දැන් හරි…”

“එතකොට ගෑනු ළමයා…?”

“මම බයවුණ පාරට එහෙම දැකලා තියෙන්නේ… ඒ දිරපු රබර් කොටයක්… දැන් හඳ එළියට හොඳට පේනවා…”

“ඈහ්…? එහා පැත්තේ රූම් එකෙන් සද්ද ඇහෙන්නෙත් නැද්ද..?”

“දැන් තමයි මම දැක්කේ ඒ මුරකාරයගේ රූම් එක… එයාගේ ටීවී එක දාල තිබිලා තියෙන්නේ.. මම හිතන්නේ ඒකේ නාට්‍යයක් යනවා…”

“එතකොට ෂවර්…?????”

“මේ…  ලේ වගේ දැක්කට…ඒ මලකඩ ඇවිල්ලා තියෙන්නේ… ඒක ගොඩ කාලෙකින් යූස් කරලා නැද්ද කොහෙද… දැන් හොඳට වතුර එනවා…”

“මගෙ අම්මෝ ඔයා මෙච්චර වෙලා එතකොට බොරුද මට කිව්වේ…”

“බොරු හරි ඇත්ත හරි අපි දැන් හොඳ යාළුවොනේ… ඒක කොච්චර දෙයක්ද…?”

~~~~~~~~~~

කාලයට වැඩි වේගයෙන් අපේ මිතුදම ස්ථාවර වුණේ උන්ගේ ගැන්සියේත්, අපේ ගැන්සියේත් සම්ප්‍රදායන් බිඳිමින්…

“ඇයි ඔයා මේ කම්පැණි එකෙ නිකන් ඔයාගේ කැරියර් එක නාස්ති කරගන්නේ…? වෙන එකකට යන්න ඉක්මණට…” විටෙක නිල්මි මට පවසන්නේ කිසියම් රසකැවිල්ලක් බෙදාගන්නා අතරේයි… තවත් දිනක ඇය මාගේ මේසයට පැමිණෙන්නේ ඉරුදින මිලදී ගත් සන්ඩේ ඔබ්සර්වර් පත්‍රයේ පිටුවක් සමගයි…

“මේක ඔයාට ඇප්ලයි කරන්න පුළුවන් නේද..? මම ඊයේ පත්තරේ බලද්දි දැක්කේ…”

ඇයගේ ලෙන්ගතුකම තනිකඩ මගේ සිතට වාසනාවන්ත අනාගතයක් ගැන බලාපොරොත්තු එක්කරද්දී ඒ ගැන ඇගෙන් ඇසීමට මම පැකිලෙන්නේ ඇය මිතුරුකමින් එහා යමක් මට ඉගි නොකරන නිසාවෙන්… අවදානමක් ගෙන අවසානයේ වැරදි වැටහීමක් නිසා මට කිසිවිටකත් අහිමි කරගැනීමට බැරි මිතුරියක් ඇය…

“මේක තවත් හිතේ තියාගෙන ඉඳලා හරියන්නේ නැහැ… මම  එයාගෙන් අහනවා මට කැමතිද කියලා…”

ඇය පෙන්වූ රැකියා අවස්ථාවට මා තෝරාගත් බව දැනුම්දෙමින් ලැබුණු දුරකථන ඇමතුමට පිළිතුරු දී හමාර වීමෙන් පසු මම තීරණය කරන්නේ ඇය සදහටම මගේ කරගන්නා අරමුණින්… මේ අතරම උණ සෑදීම නිසා නිල්මි පෙර දිනයේ  රැකියාවට නොපැමිණි බව ඇයගේ යෙහෙළියගෙන් මම දැනගත්තේ නිල්මිගේ දුරකථනය ක්‍රියාවිරහිත මන්දැයි විපරම් කරත්දීයි…

ඉන්පසු දිනය පුරාවට ඇයගේ ජංගම දුරකථනයට ඇමතීමට දිගින් දිගටම ගන්නා අසාර්ථක උත්සාහයක් ගණනාවක් අවසානයේ මගේ සිතට අස්වැසිල්ලක් එක්කරමින් තිරයේ දිස්වන්නේ ඇයගේ ජංගම දුරකථනයෙන් මට ලැබෙන ඇමතුමක්…

“හෙලෝ…”

“හෙලෝ ඔයාද බීට්ල් කියන්නේ…”

පුදුමයකට මෙන් අනෙක් පසින් ඇසෙන්නේ පිරිමි කටහඬක්…

“ඔව්… කවුද කතාකරන්නේ..?”

“මම නිල්මිගේ මල්ලී… ඔයා නිල්මිව දන්නවද..?”

“ඔව්… එයා කෝ…?”

“අක්කට හොඳටම උණ හැදිලා හොස්පිටල් ඇඩ්මිට් කලා…”

“නෑ…? දැන් කොහොමද අක්කට..?”

“ඩොක්ටස්ලා කියනවා එයාට ඩෙංගු කියලා… ලෝ ප්‍රෙෂර් ඇවිල්ලා දැන් හරියට සිහියක් නෑ… එයා සැරින් සැරේට ඔයාගේ නම කියනවා… ඉතින් මම එයාගේ මොබයිල් ෆෝන් එකේ නිකමට ඔයාගේ නම සර්ච් කලා… එහෙම තමයි මේ කෝල් කලේ…”

“මල්ලී මම දැන් හොස්පිටල් එකට එන්නද..?”

“අයියට පුළුවන්නම් ලොකු දෙයක්…”

ඇමතුම විසන්ධි කළ මම ආයතනය ඉදිරියෙන් ත්‍රීවීලරයකට නැගගන්නේ  අධික දුකකුත්, අධික සතුටකුත් මිශ්‍ර වූ පුදුමාකාර හැගීමකින්… තවත් ටික වේලාවකින් ඇය සිටි කාමරයට ඇතුළු වුණු මා, එහි සිටි ඇයගේ පවුලේ සමීප හිතවතුන්,දෙමාපියන්, හෙදියන් පසෙකට වී ඉඩදෙද්දී වී. අයි. පී. අමුත්තෙකු මෙන් ඇයගේ ඇඳ අසලට ලගාවෙන්නේ රටක් රාජ්‍යයක් දිනූවෙකු ලෙසින්…

“ඔයා මට කැමතිද..?” එදා මා අසන්නට සිතාගත් ඒ ප්‍රශ්නය කිසිදිනෙක ඇයගෙන් අසන්නට මට අවශ්‍ය වූයේ නැහැ… එදා මෙදාතුර වසර ගණනක් ගෙවී අවසන්… මෙය ලියන විටත් මා බඳ වටා අත දමාගෙන පසෙකින් නිදන ඒ පුංචි සුරංගනාවියගේ කොට්ටය යටින් දහවල් මිලදී ගත් උපන්දින තෑග්ග සඟවන මා නින්දට යන්නේ සතුටු සිතින්… Smile

I'd take a gold band on my hand…… over being a single man…… [Woman Like You - Lee Brice]
Web Statistics