Wednesday, September 28, 2011

36. දේශද්‍රෝහියෙකුගේ මරණය | The Death of a Traitor

dd_gibbet

බස් නැවතුම යැයි කවුරුත් හිතේ සෝදිසියට සලකුණු කරගෙන හිටි ලුණු මිදෙල්ල ගහත් ගරාවැටුණු ජයේ මුදලාලිගේ කඩපිලත් අතර හරියෙදි පාපුවරුවේ අන්තිම පඩියේ හිටි මම බිමට පැනගත්තේ බස් රථය  නතරවෙන්නටත් කලින්… දේවාල හන්දියෙන් බහින්නට සිටි එකම මගියා මා වූ නිසාදෝ ඉවතට පැනගත් සැනින්ම නොනවත්වාම ධාවනය වුණු බස් රථය සම්පූර්ණයෙන්ම පසුවෙන තෙක් පාර මාරුවීමේ සූදානමින් මම මොහොතක් රැදී හිටියා…

සැරදමා ඉගිලුණු බස් රථයේ පහව යන දුම් රොටු වලට ඔබ්බෙන් අතුරු පාර හරහා ඇද තිබුණු ගමේ මරණාධාර සමිතියේ කහ ගැහුණු පාලම් කොඩිය මඳ සුළගේ සෙලවෙමින් තිබුණේ මාව පිළිගන්නට වාගේයි…

නිවන් සැප ලැබේවා…

කෝප්‍රල් විජිත ජයසිංහ

රණවිරුවාට

වයධම්මා සංඛාරා!

දේවාල මාවතේ විසූ

ඒ ආසන්නයෙන්ම ඇද තිබූ කිරි සුදු රෙද්දක කළු අකුරින් ලියා තිබූ අකුරු පේළි අතරේ මගේ ඇස් අපිළිවෙළට දිවගියා…

කෝප්‍රල් විජිත ජයසිංහ

වැලි කෙළියේ පටන් මාගේ දුක සැප බෙදාගත්, ගමෙහි සිටි එකම මිතුරාගේ නම දෙවරක් කියවන්නට අවශ්‍යතාවයක් නැති වුණත් මාගේ ඇස් බැනරයේ සදහන් වූ ඒ නම හරහා නැවතත් දිවගියේ ඇයිදැයි මට වැටහුණේ නැහැ… බෝඩිමේදී අම්මාගෙන් ලද දුරකථන ඇමතුම හරහා මරණය ගැන ආරංචිය ලද දිනයේ පටන් මා තුළ නොවූ ශෝකයක් එම අකුරු පේළිය නැවත කියවද්දී මේ මොහොතේ කොහෙදෝ සිට පැමිණ තැන්පත් වුණේ හිතාගන්න අපහසු වේගයකින්… දීර්ඝ සුසුමක් හෙලූ මා බර අඩි තබමින් පාලම් කොඩිය හරහා නිවස බලා පිය මනින්නට වුණා…

විජිතගෙ නිවසේ සිට කනත්ත දක්වා යන පාරේ සුදු කොඩි ගැට ගැසීමට කණු සිටවමින් කොල්ලෙක් මා හා සිනාසුණේ අනුමානයෙන් හඳුනාගෙන විය යුතුයි… ගම හා මා අතර තිබූ සම්බන්ධය මාස කිහිපයකට සැරයක් අම්මාගෙ සුවදුක් බැලීමට එන සති අන්ත ගමනකට කලක පටන්ම සීමාවී තිබූ නිසා, කරදඩු උස්මහත්වූ ගැටවරයින් මාවත්, මා ඔවුන්වත් නොහැදීනීම පුදුමයක් නෙවෙයි…

ඔවුන් පසුකර මද දුරක් පියනැගූ මාගේ ගමන් වේගය බාලවූයේ වෙල්යාය ආරම්භයේ ගලායන ඇලට උඩින් වැටී තිබූ බෝක්කුව සමීපයේදීයි... දිගු කලකට පෙර මාත් විජිතත් අප දෙදෙනාගේ දුක් දෝමනස්සයන්, සතුටු සිනා, සහ අනාගත සිහින යනාදී මෙකී නොකී සියල්ලම බෙදාගැනීමට තෝරාගත් තිප්පල වූ මේ බෝක්කුව අපදෙදෙනාගේ මිතුදම තරම්ම තදින් අප හා බැදී පවතින්නක්… ගමන මඳක් පමා කල මා බොඳවූ නෙතින් ඒ සිමෙන්ති බැම්ම මත වාඩිවූයේ වසර දහයකට පමණ පසුව විය යුතුයි… අපට ආවරණය සැපයූ පසෙකින් නිදහසේ වැඩුණු වල් කැන්ද පඳුර දැන් අතු ඉති මේරූ වෘක්ෂයක්… බෝක්කුවට යටින් වූ දොළ පාර ගලාගියේ නම් මීට වසර දහයකට පෙර අප දෙදෙනාගේ කතා වලට හූමිටි තබමින් ගලාගිය ඒ සුපුරුදු හඬින්මයි… විජතගේ මුළු පවුලේම ජීවිත වෙනස් කල ඒ සිදුවීම වුණු දිනයට පෙරදින රාත්‍රියේ අප දෙදෙනා මේ බෝක්කුව උඩ වාඩිවී කල් මැරූ අයුරු මට සිහිවූයේ නිතැතින්…

--

“ෂික් තාත්තත් ඉඳලා ඉඳලා මේ මගුල හෙටම පටලගත්තනේ...… දැන් ඉතින් හෙට මට කඩෙන් හෙල්ලෙනවා බොරු…”

එදා විජිත එහෙම කිව්වේ අපි සතියක ඉඳන් සැලසුම් කල රස්තියාදු ගමනක් කඩාකප්පල් වෙන්නනට යන එක කණගාටුවෙන්… විජිතගේ පියාණන් වූ ජයෙ මුදලාලි පෝසතෙක් නොවුණත් පාර අයිනේ වූ බිම්කඩක සුළුවෙන් කරගෙන ගිය සිල්ලර කඩය විජිත ඇතුළු පවුලේ හතර දෙනෙකුගේ උවමනා එපාකම් සපුරන්නට ප්‍රමාණවත් වුණා…

ගම්මාන දෙකක් වෙන්වන සීමාවෙ පිහිටි මෙම කඩය එක් දිනක් හෝ නොවසා තැබීමට ජයෙ මුදලාලි වගබලා ගත්තේ එය ව්‍යාපාරයකටත් වඩා සේවයක් ලෙස ඔහු සැලකූ නිසා විය යුතුයි… විජිතගේ නංගීගේ කොටහළු මගුල් දිනයේ පවා කඩය වරුවක් හැර තිබෙනු මට මතකයි… බැහැරකට යන්නට වෙන අවස්ථා උවමනාවෙන්ම මග හැරි ජයේ මුදලාලි, කලාතුරකින් දිනෙක එලෙස යන්නට වෙන අවශ්‍යතාවයක් සපුරා ගත්තේ විජිතව කඩයෙ තැබීමෙන්… කලින් සැලසුම් කරගත් අපගෙ රස්තියාදුව කඩාකප්පල් කරමින් මේ පහන් වෙන්නට යන්නෙ එවැනි දිනකටයි…

“මොකද්ද දැන් කරන්නේ බන්…”

විජිත ඇහුවේ ඔහු නිසා මාගේ සැලසුම් කඩාකප්පල් වීම ගැන මා කෝපයෙන් සිටීදැයි වටහාගන්නටත් එක්ක විය යුතුයි…

“මොනවා කරන්නද… අතෑරලා දාමු…”

මා එසේ කියන්නට කටගත්තත් එය වැළකුණේ අප ඇස් නිලංකාර කරමින් මුහුණ හරහා වැදුණු විදුලි පන්දම් එළියකින්…

“උඹලට පිස්සුද ළමයිනේ මේ කලබල දවස්වල රෑ තිස්සේ බෝක්කු ගානේ ලගින්න…මේ අහල පහලත් මොන මොනවා වෙනවද කවුද දන්නේ… මෙන්න මෙහෙ එනවලා ගෙදර… හෙට උදේ රැයින්ම ලොකු පුතේ කඩේට යන්නත් ඕනේ…”

අප හඳුනාගත් පසු විදුලි පන්දම් එළිය ඉවතට හරවා එසේ ගෝරනාඩු කරමින් අප ඉදිරියෙන් පිය මැන්නේ දවසේ වැඩකටයුතු හමාර කර කඩය වසා නිවසට යන ජයේ මුදලාලියි… රටේ තැන තැන ඇතිවෙමින් තිබූ චේගුවේරා කාරයින් යැයි හංවඩු ගැසුණු තරුණ පිරිසකගෙ නොසන්සුන්තාවයක් සහ යම් යම් සිදුවීම් ගැන අහල පහල ගම් වලින් ආරංචි ලැබෙමින් තිබුණත් අප ගමෙ එවැනි ගැටළුවක සේයාවක් නොතිබුණු නිසා අනතුරු හගවනවා හැර අප ගෙදර කැඳවාගෙන යන්නට තරම් ලොකු උනන්දුවක් ඔහුට නොතිබෙන්නට ඇති…

“දැක්කනෙ මම කිව්වේ… හෙට ගමනේ වෙනසක් නෑ…”

අපට පිටුපා කළු චායාවක් සේ ඈත්ව තම පියා දෙස බලමින් විජිත පැවසුවේ පරාජිත හඬින්…

පසුදා තරමක් පමා වනතෙක් නිදාගත් මා අවදි වුණේ කවුරුන් හෝ සැරෙන් කතාකරන හඬකින්… මාගේ පියාණන් ගමෙහි ග්‍රාම නිලධාරීවන නිසා, බොහෝවිට සිල්ලර නඩු හබ විසඳාගැනීමට ඔහු වෙතට එන ගැමියන් විටෙක මෙසේ උස් හඬින් වාද කර ගැනීම අරුමයක් නොවූ නිසාම ඒ ගැන උනන්දුවක් නොදැක්වූ මම මුළුතැන්ගෙට වැදුණේ මෑණියන්ගේ අතින් උදෑසන කහට කෝප්පය සූදානම් කරගන්නා අදහසින්…

“කවුද අම්මේ ඉස්තෝප්පුවේ කෑ ගහන්නෙ…”

මුව දෝවනය කරන අතරේ මා ඇසූයේ ඇය මට අමතරව තවත් අමුත්තෙකුට තේ පිළියෙල කරමින් සිටින බව දුටු නිසයි…

“අර ජයේ මුදලාලිට කරදරයක් වෙලා…”

“මොකද්ද…?”

“චේගුවෙරාකාරයෝ කඩ ලෑල්ලේ පෝස්ටරයක් ගහලා…කඩේ අරින්න එපා කියලා…”

“නෑ…!? ඉතින් මෙහේ ඇවිල්ලා තියෙන්නේ ඇයි..?”

“මෙහෙ ඇවිල්ලා තියෙන්නේ තාත්තට කියන්න… වෙන මොකටද...?”

තවත් මඳ වේලාවකට පසු වෙල්යාය හරහා වැටුණු පාර දිගේ බයිසිකල් දෙකකින් අප දෙදෙනා ඉගිලෙමින් සිටියේ අනපේක්ෂිතව ඇලවුණු මේ පෝස්ටරයේ පිහිටෙන් කලින් සැලසුම් කරගත් ගමන අවලංගු නොවීම පිළිබඳව අප්‍රමාණව සතුටු වෙමින්...

“ උඹලගේ තාත්තා කඩේ වහලා කොළඹ යනවා කිව්වද විජිත…?”

වැලිපාරේ ඇඳෙන විජිතගේ බයිසිකලයේ ටයර් සලකුණු වලට සමාන්තර ඉරි අඳිමින් ඔහු සමීපයෙන් බයිසිකලය පදවන මම අහන ප්‍රශ්නයට විජිත පිළිතුරු දෙන්නේ ඒ හා සමානවම අප බයිසිකල් අතර ඇති දුර රඳවා ගන්නට වෑයම් කරන අතරේයි...

“කොළඹ යන්නෙ නෑ… කඩේ අරියිද, වහයිද නම් මම දන්නේ නෑ… හැබැයි හොඳටම මල පැනලා ඉන්නේ…”

චේගුවේරාකාරයින්ට පින්සිදු වන්නට, අප බලාපොරොත්තු ඉටුකරමින් එදින ජයේ මුදලාලිගේ කොළඹ ගමන වැළකුනේ එසේයි…

රස්තියාදුව හමාරකර හොඳටම පමාවී නිවසට එන අපට දිස්වූයේ වෙනදා මෙන්ම විවෘතව පවතින ජයේ මුදලාලිගේ කඩයයි…කඩලෑල්ලේ අලවා තිබූ චේගුවේරා පෝස්ටරය සාමාන්‍ය තර්ජනයකින් බොහෝ එහාට ගොස් ජයේ මුදලාලිගේ හදවතේ ගැඹුරුම තැනක තිබූ දේශපාලන තුවාලයක් පාරා ඇතිබව මට පසක් වූයේ කඩයේ ඉදිරිපස කාටත් පෙනෙන ලෙස දමා තිබූ බැනරයක ඔහු ලියා තිබූ පණිවුඩයේ ඇති දැඩි ආවේගශීලී ස්වභාවය නිසායි...

-----------------------------------------------------------------
කඩේ වහන්න කියපු…
පෝස්ටර් බැල්ලිගේ පුතාලටයි මේ කියන්නේ…
වැහුවෙ නෑ යකෝ..! වහන්නෙත් නෑ..!!
තොපේ ඔය දේශප්‍රේමී ගූ ගොඩ අපේ ගමේ හලන්න එන්නේ නැතුව
අපිට අපේ ළමයෙක් හදාගන්න දීලා…
තොපි තොපේ මහා එකත් එක්ක ගිහින් හැමිනියල්ලා…
රැවුල්කාර ගොබ්බ හැත්ත…
-----------------------------------------------------------------

සුදු ඉටිරෙද්දක රතු තීන්තෙන් පේළි ඇදට ලියා තිබූ එහි අකුරක් ගානේ සටහන්ව තිබුණේ ජයේ මුදලාලිගේ හදවතේ සිරව තිබූ කෝපය විය යුතුයි… බයිසිකලය තනි අණ්ඩකට සමබර කරගෙන බැනරය නැවත වරක් කියවා කඩය දෙසට නෙත් යොමුකළ මා දුටුවේ ජයේ මුදලාලිට ආරක්ෂාව සැපයීමට මෙන් කඩ පිලේ කල් මරමින් සිටින ගමෙහි වූ නිකමුන් දෙදෙනෙක්… ඔවුන් අප දෙස බලා සිටියේ හරියට ‘බැනරයේ අපැහැදිලි තැනක් ඇත්නම් අපෙන් අහන්න’ වැනි හැගීමකින්…

“උඹලෑ තාත්තට ගේමක් සෙට් වුණොත් කියලා වෙන්න ඇති අරුන් දෙන්නා ඉන්නේ..? “

බයිසිකලයේ පැඩලයට බර දෙමින් විජිතට පැවසූ මම තවත් එතැන නොරැඳී සිනාමුසු මුහුණින් ඔහුගෙන් සමුගත්තේ දවස පුරා නිවසින් බැහැරව සිටීම නිසා මවගෙන් බැණුම් අසන්නට සිදුවෙන බව ඉවෙන් මෙන් දන්නා නිසයි...

--

නාගරික නොවූ පරිසරයක වැසි නොවැටෙන රාත්‍රියකදී බොහෝවිට අවට පරිසරයෙන් නැගෙන්නේ රිද්මයානුකූල සංගීතයක්… නොනවත්වා නැගෙන රැහැයි හඬට තාල අල්ලන ගෙම්බන්ගෙ ඒකාකාරී හඬ බිදින්නේ කඩින් කඩ ඇසෙන බකමූනෙකුගේ මූසල කෑගැසීමක්… එදින රාත්‍රියේත් ගම්මානය පුරා පැතිරුණු ඒ රිද්මය හිටිහැටියේම බිඳීගියේ මුළු පරිසරයම හෙල්ලුම් කවමින් නද දුන් වෙඩි සද්දයකින්… නිදිගත් සියල්ලන් අවදිකරමින් නැගී ආ වෙඩිහඬ වෙල්යාය කෙලවරේ ඇතී ගල් පොත්තේ වැදී කිහිපවරක් දෝංකාරදී හමාරවනවාත් සමගම ඈතින් ගලා ආ නළාවක් පිඹිනවාක් වැනි ගෝසාව කිසිවෙකුගේ විලාප හඬක් බව තේරුම් ගන්නට මට අපහසු වුණේ නෑ...

“ජයේ මුදලාලිලගෙ ගෙදරින් නේද කෑ ගහනවා ඇහෙන්නේ…”

ඒ වන විටත් නිදිපැදුරේ සිට දුවවිත් ඉදිරි දොර අසලට වී අවට පරිසරයට කන් යොමාගෙන සිටි අප තිදෙනාගෙන් මුලින්ම කටහඬ අවදි කළේ තාත්තායි…

තවත් සිතන්නට දෙයක් මට ඉතිරිව තිබුණේ නෑ.. අසුරු සැණින් අගුල කරකවා මා එළියට පැන ගනිද්දී අතින් අල්ලා මා වැළකීමට තාත්තා දැරූ උත්සාහය අසාර්ථක වූයේ මා ඔහුට වඩා බෙහෙවින් ඉක්මන් වූ නිසායි…

“අනේ අනේ පුතේ….!!!! “ අම්මාගේ කෑ ගෑම ගණනකට නොගත් මම පිම්මේ දුවන්නට වූයේ විජිතගේ නිවස දෙසටයි…

අසිහියෙන් මෙන් දුව ආවත්, දසත පැතිරුණු ගණ අදුරත්, නුදුරකින් නැගෙන විළාපයත් මා සිත ඇති කලේ තිගැස්මක්… ගමන් වේගය ඉබේම බාලවී විජිතගේ නිවස දෙසට ඇවිද යමින් සිටි මා, එකවරම අසල වූ තුරු වදුලකට පැන ගත්තේ විජිතගේ නිවස දෙසින් නික්ම ආ මෝටර් සයිකලයක ලයිට් එළියෙන් වසන් වීමටයි…

 අධික වේගයෙන් එය මා පසු කර යද්දී එහි දෙදෙනෙකු සිටි බවත් පසුපස වාඩිවී සිටි පුද්ගල්යා අත පෝර උරයක් වැනි යමක් තිබූ බවත් හැර අන්යමක් දැකගන්නට මට වේලාවක් ලැබුණේ නැහැ…

තවත් ඇසිල්ලකින් මා සිටියේ විජිතගේ නිවසෙ ඉස්තෝප්පුවේයි.... පසෙක සිහිසුන්ව වැටී සිටි විජිතගෙ අම්මාව වත්තන් කරගැනීමට තතනමින් විලාප දෙන විජිතත්, ඔහු බදාගෙන යටිගිරියෙන් කෑ ගසන විජිතගේ නංගීත් වෙත දුවගිය මා තවත් මොහොතකින් ඉස්තෝප්පුවේ අනෙක්පස දුටුවේ සිත් කම්පා කරවන දර්ශණයක්… තම කට හරහා එල්ලවූ වෙඩි පහරකින් යුතුව බිත්තිය දිගේ රූටා විත් ලේ විලක් මැද වාඩිවී නිසලව සිටියේ විජිතගේ ආදරණිය තාත්තායි…

කාලය ඉගිල ගියේ විජිතගේ පවුලේ පමණක් නොව මුළු ගම්මානයේම සීග්‍ර වෙනසක් කරමින්… විජිත විසින් සුළු උත්සාහයකින් පසු අතහැර දැමූ ජයෙ මුදලාලිගෙ කඩය නැතිවීමේ පාඩුව මැකුණේ ගමේ වෙනත් තැනක විවෘත වූ අලුත් කඩයකින්…

වසර කිහිපයකට පෙර අප අවසන් වරට හමුවූ මොහොතේ විජිත මෙම බෝක්කුව උඩ සිට මට සමුදුන් අයුරු මට තවමත් මතකයි…

“උඹ කඩේ වහලා මොකද්ද කරන්න හදන්නේ..?”

“හමුදාවට යනවා…”

“හමුදාවට..? ඒ ඇයි..?”

“වෙන මොකටද… රට රකින්න…!”

එදා විජිත පිළිතුරු දුන්නේ අවංක අදහසකින් නොවන බව මම විශ්වාස නොකළත් ඔහු ගේ වළගැසුණු ඇස්වල තිබූ ලියැවී තිබුණු තම පියාගේ මිණීමරුවන්ගෙන් පළිගැනීමට ඔහුට තිබූ අවශ‍යතාවය වටහා ගන්නටත් මට අපහසු වූයේ නැහැ...

ඒ ඔහු හා මාගේ අවසන් හමුව යැයි මා දැන සිටියා නම් එය එතරම් කෙටි හමුවීමකට සීමාකරන්නට මා කිසිසේත්ම ඉඩනොදෙනවා නොඅනුමානයි…නමුත් අප නොසිතූ දේම පිරිනමන දෙවය එයින් වසර ගණනාවකට පසුව අද මට නැවත මුණගස්සවන්නට තීරණය කර තිබුණේ ඔහුගේ නිසල දේහයයි…

මෙලෙස විජිතගේ මුළු ජීවිතයම වෙනස් කර අහිංසක කාන්තාවන් දෙදෙනෙකුට තම පියා, සැමියා, සහෝදරයා සහ පුතණුවන් අහිමිකිරීමට අඩිතාලම දැමූ ඒ කාලකණ්ණි සිදුවීම සිහිවන වාරයක් පාසා මා සිතේ ඇතිවන්නේ කීරිගැසෙන වේදනාවක්… එදා රාත්‍රියේ මේ බෝක්කුව උඩදී මා ටිකක් කල්පනාකාරී වූවානම් අද මා පසෙකින් විජිතද වාඩිවී සිටින්නට තිබුණා නේද යන වේදනාත්මක සිතිවිල්ලෙන් මඩිනු ලැබූ මා ඒ අවසනාවන්ත සිදුවීම නැවතත් ආවර්ජනය කළා...

“උඹලට පිස්සුද ළමයිනේ මේ කලබල දවස්වල රෑ තිස්සේ බෝක්කු ගානේ ලගින්න…මේ අහල පහලත් මොන මොනවා වෙනවද කවුද දන්නේ… මෙන්න මෙහෙ එනවලා ගෙදර… හෙට උදේ රැයින්ම ලොකු පුතේ කඩේට යන්නත් ඕනේ…”

ජ්යේ මුදලාලි අප පසුකර නිවසට යන අතරේ පැවසූයේ ඔහු පසුදින කොළඹ නොයාවිදෝ යැයි අපට තිබූ අවසන් බලාපොරොත්තුවත් සුන්කරමින්...

“දැක්කනෙ මම කිව්වේ… හෙට ගමනේ වෙනසක් නෑ…”

“මොකද්ද දැන් කරන්නේ බන්…”

“මොනවා කරන්නද… අතෑරලා දාමු…”

එසේ පවසනවා වෙනුවට මා ඉදිරිපත් කළේ අමුතු අදහසක්…

“අපි කරමුද මරු වැඩක්..? “

“මොකද්ද…?”

“කඩේ වහන්න කියලා චේගුවෙරා එකෙන් වගේ පෝස්ටරයක් ගහමුද..? එතකොට කඩේ වහලා තාත්තා කොළඹ යයි... අපිට පුලුවන් අපේ ගමන යන්න... ”

“ඈහ්… උඹ දන්නවද ඕවා ලියන්න…”

“ලොකු දෙයක් නෑ… කඩේ දවසක් වහන්න කියලා දාමු… ඕනේ නම් අන්තිමට දේශද්‍රෝහීන්ට දඬුවම මරණයයි කියලත් දාමු…”

“නියමයි…රතුපාට මලකුත් අඳිමු…?”

“ඒ මොකද්ද මලක්…?”

“විප්ලවයේ මල…!”

සිනහා වෙමින් විජිත එහෙම කියද්දි ගලාගෙනඑන සඳඑළියෙන් මට පෙනුණු ඔහුගේ සුපුරුදු අහිංසක සිනාව එදායින් පසු කිසිදිනක යළි දැකගන්නට මා වාසනාවන්ත වූයේ නැහැ... හදවතපුරාවට අරක්ගත් බර සැහැල්ලු කරන්නට මෙන් දීර්ග සුසුමක් හෙලූ මා සිමෙන්ති බැම්මෙන් බිමට පැන ඇවිදින මළකඳක් සේ විජිතගේ නිවස දෙසට ගාටන්නට වුයේ වාරු නැති දෙපයින්...

නිමි.

ප/ලි : මේ බ්ලොග් අඩවියේ ලිපි පළකිරීමේදී මෙතෙක් දේශපාලන කහට තවරානොගෙන ලිපි පළකරන්නට මා පරිස්සම් වූයේ උවමනාවෙන්මයි…බොහෝ අවස්ථාවලදී හිතේ සිරවී ඇති සිතිවිල්ලක් අකුරු කරගැනීමට නොහැකිව  වෙහෙසෙන මට එය ගලපාගැනීම සඳහා හැඩතල සපයන බ්ලොග් රැසකින් එකක් වන ගේ රියර් ගේට් බ්ලොග් අඩවියෙහි ඇති ඉස්පීකර් නිලමෙ මළා නම්වූ කතාව කියවා ලද උත්තේජනය මෙම කතාව ලිවීමට පෙළඹවූ බව කියන්නේ ස්තුතිපූර්වකවයි…

පිංතූරය ගත්තේ : http://bit.ly/omiyvr

Sunday, September 11, 2011

35. දරු නැළවිල්ල | Lullaby

 

klimt-213

 

සත්ගුණවත් මහත්මයෙක්…
සුරලොව ගෙනගොස් එනතුරු… 
ණයට ලැබුණු නිදි යහනේ…
පේන දුරින් නිදන් පුතේ…
අඬන්නෙපා කිරි ඉල්ලා…
වඩන්න කියලා…

කප්පරක් නේක අවමන්…
සිගිති අතින් මිට මොළවන්…
නිදන උඹේ රෝස කොපුල්…
සිඹින්න ආසයි මේ දැන්…
දෙතොල් මුදනු නොහැක, සිතින් …  
උඹව සිඹිනවා…

පුපුරු ගහන වේදනාව…
කඳුළුබිඳක හිරකරද්දි…
ලයෙන් නැගෙන කෙදීරිලි හඬ…
උඹේ නින්ද කඩනවාද…
ඉවරයි මගේ පුංචි පුතේ…
අම්මා එනවා…

උගස් කරපු ළැම තුරුලේ…
කිරි සුවඳට ඉව කරද්දි…
සිගරැට් ගඳ දැනෙනවාද…
මගේ පුංචි කුමාරයෝ…
අහන්නෙපා අම්මාගෙන්
ඇයි ඒ කියලා…

මූණු පොතේ තියෙන කවි ගෲප් එකකට මම අහම්බෙන් වගේ ජොයින් වුණා…දැන් මගේ ඉන්බොක්ස් එක පිරෙන්න එනවා එනවා එනවා ලස්සන  කවි එකක් කියවද්දි එකක්… මෙවා කියවලා කොච්චර කික් එකක් ආවද කිව්වොත් මෙන්න මමත් ලියලා කවියක්… :D

පින්තූරය : GUSTAV KLIMT ගේ තෙල් සායම් චිත්‍රයක්

ප/ලි : සොඳුරු සිත කිව්ව කතාව මෙතැන තියෙනවා... වෙලාව ඇතොත් කියවන්න අමතක කරන්නේපා...

Thursday, September 8, 2011

34. කමෙන්ට්ස් අහුරක්… | A Selected set of Comments

 

handfull

අන්තිමට බීට්ල් ලියන අකුරු අඩවියේ කුරුටු ගාලා සෑහෙන දවසක් ගිහින්… බස් රේඩියෝවේ වෙඩිමකට සෙට් වුන නිසා, ඒකට කාලය ගත කලාම  ඉතුරු වෙන්නේ ඔන්ලයින් එන්න කැප කරන කාලයෙන් යන්තම් බ්ලොග් කිහිපයක් කියවගන්න සෑහෙන ප්‍රමාණයක් විතරයි…

ලියන්නැතුව පුස් කකා තියෙන බ්ලොග් සින්ඩි වලින් ගැලවෙනවා කියලා කතාවක් අහලා තියෙන නිසා මේ ආවේ එක මාර්ක් කරන්න… මම ලියන දේ කියවන්න එන අතලොස්සෙන් වැඩි පිරිස සින්ඩි වලින් නිසා ඒකෙන් ගැලවුනොත් වස පාඩුවක්…

හදිස්සියට කියලා මොනවද ඉතින් ලියන්නේ… මීලග පෝස්ට් එක විදියට පොඩි හොල්මන් කතාවක් පටන් අරන් තිබුණත් ඒක පළවෙනි ඦේදෙන්ම හිටලා…

වැඩි කල්පනා කරන්න දෙයක් නෑ… මම කියවන බ්ලොග් පොස්ට් වලට දිග කමෙන්ට්ස් දාන වෙලාවල් වලදී, හදිසි අනතුරු වලින් ටයිප් කරපු දේ බේරගන්න වර්ඩ් වල ටයිප් කරන හොඳ පුරුද්දට පින්සිද්ද වෙන්න සේව් කරගත්ත කමෙන්ට්ස් ටිකක් පිහිට වුනා…

මේ තැන් තැන් වල මීට කලින් මම දමා ඇති කමෙන්ට්ස් කිහිපයක්… සුළු සංස්කරණ වලින් යුක්තයි… කියවා ඇත්නම් සමාවෙන්න…


කතා අංක එක


මිනිහෙක් ඉපදුනු ජාතිය අනුව, ඔහුගේ ගතිගුණ තීරණය කිරීම කොතරම් සාර්ථකද මා දන්නෙ නැහැ …  නමුත් පිලිපීන ජාතිකයන් බොහෝමයක් දෙනා දීපාල් සිල්වා කියන ආකාරයට “බඩට නැති උනත් ලුණු කැට, ඇගට ඕනේමයි විල්ලුද” වර්ගයේ අය බව ඔවුන් කිහිප දෙනෙක් ආශ්‍රයෙන් මමත් වටහාගෙන ඇති කරුණක්… ඕනෑම කට්ටක් කන ගමන් හිනාවෙවී දවස ගෙවන්න පුළුවන් අමුතුම ජීවයක් ඔවුන්ට නොනැවතී උනන්නේ කොහොමද කියන එක අදටත් මට ගැටළුවක්… (ඔවුන්ගේ හොඳ ගතිගුණ රාශියක් ඇති නමුත් මේ ඒ ගැන ලියන්නට වේලාවක් නෙවෙයි)… පෝස්ට් එකේ නම හරියටම මතක නැතත් මේ  පිලිපීන් ජාතිකයන් ගැන දුකා විසින් ලියූ සටහනකට ඔවුන්ගේ නැව ගිලුනත් බෑන් චූන් ආකාරයේ ප්‍රතිපත්ති ගැන විස්තර කරන්න  දැමූ ප්‍රතිචාරයක් බව මතකයි…

 

පිල්ලෙක් සහ සිරිලංකියෙක්

මේ කතාව ඉස්සර මගේ ටීම් එකේ හිටිය පිල්ලන්ගෙන් එකෙක් ගැනයි...ඌට බෙන් කියමුකො... 2008 න් විතර කතාව පටන් ගන්නේ...

මේ වෙන විට බෙන්ට ලැබුනේ ආයතනේ එන්ට්‍රි ලෙවල් එකේ ටෙක්නිකල් බුවෙකුට ලැබෙන පඩිය... ජොයින් වෙලා මාස දෙක තුනකින් ඒ දවස්වල හැටියට අලුත්ම මොඩ්ල් එකේ “කියා ස්පෝටේජ්” වාහනයක් ගත්තා...ඌ සැහැල්ලුවෙන් කියපු විදියට ලෝන් ඉන්ස්ටොල්මන්ට් එකට විතරක් පඩියෙන් බාගෙකට චුට්ටක් වැඩියෙන් යනවා...

මගේ පරණ බර කරත්තේ ආයතනේ දාලා උගේ වාහනේ අපි දෙන්නම කස්ටමර් සයිට් වලට යන්නේ පුදුම සතුටකින්... ටික කාලෙකින් අවාසනාවන්ත සිද්ධියක් වුණා... සති අන්තයේ මූ තමන්ගේ පෙම්වතියත්, පෙම්වතියගේ මිතුරියන් දෙදෙනෙකුත් එක්ක වාහනේ විනෝද චාරිකාවක් යද්දි ඇක්සිඩන්ට් වුණා... ආසන පටි පැලදගෙන හිටි නිසා බෙනාත් පෙම්වතියත් බරපතල තුවාල ලබා බේරුනත්, වාහනේ පිටිපස්සේ ආසනවල ගිය මිතුරියෝ දෙන්නම මියගියා...

මාස කිහිපයක් රෝහලේ ඉදලා බෙන් ගෙදර ගෙදර එද්දි පෙම්වතිය සදාකාලික ආබාධිත වෙලා, මියගිය තරුණියන් දෙදෙනාගේ භාරකාරයන් මූට විරුද්ධව වන්දි ඉල්ලලා නඩු දමලා... ඒ නිසාම මූට රටින් පිටවී තමන්ගේ මව් රටට යෑම තහනම්...අලුත්ම වාහනේ කන්ඩෙම්ඩ්... මාස ගානක් කදුලු බොන්න මේ ප්‍රශ්ණ ටික ඇති...

කාලෙකට පස්සේ අපි දෙන්නා දැන් ආයෙත් එකට යනවා... ෆෝවීල් වල නම් නෙමෙයි, මගේ බර කරත්තේ...කස්ටමර් සයිට් නෙමෙයි බෙනා ගේ තුවාලෙ ඩ්‍රෙසින් එක මාරු කරන්න... ඒ යන ගමනෙදි මූ නෙවෙයි ඌට තියෙන ප්‍රශ්ණ ගැන වචනයක් කතා කරන්නේ... උගේ හිත හදන්නේ කොහොමද කියලා මම කල්පනා කරද්දි මූ ෆුට්බෝල් මැච් එකක් ගැන දොඩවනවා...

තවත් මාස දෙකක් යන්න ඇති බෙනා බොසා ගාවට යන්නේ අලුත් වාහන ලෝන් එකකට ආයතනෙන් ඇපෘවල් එකක් දාගන්න...

"මොකද්ද උඹ ගන්න යන්නේ?"

මම අහන්නේ මේ කරදර අස්සේ යන්තම් එහේ මෙහේ යන්න ඌ සෙකන්ඩ් හැන්ඩ් වාහනයක් ගන්න යනවා කියලා හිතාගෙන...

"ජි එම් සී අකේඩියා!"

බෙනා කියන්නේ ඇගට පතට නොදැනි...

දැන් මාසෙකට සැරයක් ජිඑම්සි එකේ ඌ උසාවි යනවා..අලුත් එකක් ගන්න හිතාගෙන තුන් හතරපාරක් විතර විකුනන්න හදලා අපරාදෙ සල්ලි කියලා හිතලා අදහස අතඇරලා දාපු මගේ පරණ බර කරත්තෙම මම ගෙදර යනවා...


කතා අංක දෙක


වලි ගැන සිංහල බ්ලොග් අවකාශේ ලියවිලා තියෙන්නේ වරක් දෙවරක් නෙවෙයි… තැන නොතැන බලන් නැතුව අනිකාගේ හොම්බටම ඇදලා අරින සඳරුත්, තනියම ගුටි කාලා ඊට පස්සේ ගැන් එක එක්ක ගිහින් ඒකේ වාඩුව ගන්න අබීතත්, වම් කම්මුලට ගැහුවම දකුණු කම්මුලත් පාන කතන්දරත් තමන්ගේ බ්ලොග් වල වලි ගැන ලියලා තියෙන බව මට මතකයෙන් කියන්න පුළුවන්… මේ ඔයින් කෙනෙක්ගේ වලි ගැන දාපු පෝස්ට් එකක මගේ අත්දැකීමක් බෙදාගත් හැටි…

ඌටම ගහන්න

මට වැඩකරපු ටෙක්නික් එකක් ලියලා යන්නම් කාට හරි ප්‍රයෝජනවත් වෙන්න කියලා... දන්න කාලේ ඉඳන්ම ඈත ඉඳන් බලන් ඉන්නව මිසක් මම වලි වලට නම් සෙට් වෙන්නෙම නෑ...වෙන මොනවට වත් නෙමෙයි බයට.. ඒත් ඉතින් හිරිමල් වයස නිසා නොවැලැක්විය හැකි හේතුවක් මත මටත් දෙයියනේ කියලා වලියක් සෙට් වුණා...

වෙනදා එකට පංති යන උන් මාව මඟෑරියේ හරියට නිකං මට වසංගත රෝගයක් හැදිලා වගේ...

“කොහොමත් ගුටි කන එකනේ මචං,බොරුවට සේරම ගුටි කන්න ඕනි නැහැනේ...”

එහෙම කෙලින්ම කියලා වැදගත් විදියට මඟෑරපු උනුත් හිටියා...

ඔන්න පිංකම හෙටයි කියලා මම ගියා ඔය කරාටේ පංති එහෙම කරලා ගානක් හොයා ගන්න අයියා කෙනෙක් ගාවට පොඩි උපදේශයක් ගන්න... ඇත්තටම බුවාටම මේ වැඩේ ඉවරයක් කරලා දෙන්න බැරිද කියලා අහන්නත් එක්කයි ගියේ... මූ කියපි ඌ උදේ හවස ප්‍රාර්ථනා කරන්නේ ඌ ඉගෙන ගත්ත ශිල්පයෙන් තවත් කෙනෙකුට ශාරීරිකව හරි මානසිකව හරි පීඩාවක් කරන්න නොලැබේවා කියලා...

ඉතිං අන්තිම පිදුරු ගහත් අතහැරුණු මට ඉතුරු වුණේ ඌ දුන්න තාක්ෂණික උපදේශයක් විතරයි... කාට හරි ප්‍රයෝජනවත් වෙන්න ඒක උගේ වචන වලින්ම දාන්නම්...

"මල්ලි පිරිසක් ඔයාට ගහන්න එද්දි ඔයා හැම එකාටම ගහන්න ට්‍රයි කරන්න එපා... ටක් ගාලා එකෙක් සිලෙක්ට් කරගන්න... ඊට පස්සේ ඌටම ගහන්න...ඌටම ගහන්න...අනිත් උන් ඔයාට කොච්චර ගැහුවත් ඌටම ගහන්න... "

පහුවදා වරද්දන්නේ නැතුව උන් ආවා... අර කිව්ව විදියටම ඈත තියාම මම ඉස්සරහින්ම එන එකාව සිලෙක්ට් කරගත්තා...

මේක දිග වැඩි වෙන නිසා ඉතුරු ටික ලියන්නේ නැතුව මම නවතින්නම්... :)


කතා අංක තුන


ගංජා, එහෙමත් නැත්තම් සින්හලෙන් වීඩ්ස් කියලා කියන්නේ ලංකාවේ භාවිතා වෙන මත්ද්‍රව‍‍‍ය අතරේ බාල තරුණ බේදයක් නැති ඊටම අවේනික සංකෘතියක් තියෙන මත්‍ද්‍රව්යයක්… ගංජා ගැන සිංහල බ්ලොග් අවකාශයේ ලියවී ඇති දුසිම් ගනන් පිටු අතරේ, මගේ ලෝකය ලියන රංගගේ බ්ලොග් පිටුවක බෙදාගත් රසවත් මතකයක් මේ…

මල් ඔතනෝ

වීඩ්ස් ගැන කියවද්දී මට මතක් වුණ කතාවක්... මේක මගේ යාළුවෙක්ට වුණ සිදුවීමක්... සත්‍ය අසත්‍යතාවය ගැන ලොකු වගකීමක් නෑ... ඌ කියපු විදියට සිද්ධිය මෙහෙමයි...

උගේ යාළුවෙකුට කාගෙන්ද මන්දා ගංජා ඇට වගයක් හරි පැළ වගයක් හරි ලැබිලා තියෙනවා... (මොනවද කියලා මට හරියටම මතක නෑ, මේක උනේ අපි ඉස්කෝලේ යන කාලේ...) ඉතින් මූ මේක ගෙදර ගැරේජ් එක පිටිපස්සේ හිටවලා... ටික දවසකින් මේක සරුවට හැදිලා... මූ මගේ යාළුවට කතා කරලා වගාව පෙන්නන්නත් එක්ක... දැන් දෙන්නා ක්ලාස් ඉවරවෙලා ගෙදර යනවලු වගාව බලන්න... ගෙදරට ලං වෙද්දී මුන්ට පේනවලු තාත්තා ගෙදර ඉස් ‍තෝප්පුවේ ඇවිද ඇවිද ඉන්නවා... ගංජා පැළ ටික ගෙදර ඉස්සරහා පඩිය උඩ පේළියට තියලා තියෙනවලු...

 
ආපහු හැරිලා යන්නත් බැරි නිසා දෙන්නම කතාවෙලා කළබලයක් නැතුව දන්නේ නෑ වගේ යමු කියලා... අර ගංජා පැළ වලටත් උඩින් පැනලා ගෙට ගොඩවෙලා දෙන්නම හිමීට කාමරේට රිංගන්න හදද්දී තාත්තා කතා කලාලු... එතන ඉඳන් වුණ සිද්ධිය රංග ලියන ස්ටයිල් එකෙන්ම ලියනවානම් මෙහෙමයි...

 
තාත්තා : සමාන්....! මෙහේ එනවා... මොනවද මේ..?
සමන් : මොනවද..?
තාත්තා : මොනවද කියලා තමයි මමත් අහන්නේ..? මම ගැරෙජ් එක පිටිපස්සේ තිබිලා ගැලෙව්වේ...
සමන් : ආ... මට යාළුවෙක් දුන්නා බේත් ඇට වගයක් කියලා... මම ගැරේජ් එක පිටිපස්සට විසිකලා... ඒක පැළවෙලා නේද..?
තාත්තා : බේත් ඇට..? තමුසේ දන්නවද මේ මොනවද කියලා..?
සමන් : නෑ... මොනවද..?
තාත්තා : මේවට තමයි ගංජා කියන්නේ...
සමන් : (ලෝක මහා පුදුමයක් දැක්කා මෙන් ඇස් දෙක නළලට අරගෙන...) ගංජාජාජාජාජා............????? නෑ.......??? (පූස් පැටියෙක් වගේ අහිංසක මූණක් මවාගෙන...) අපි විසිකරමු නේද...?


කතා අංක හතර


කතන්දරකාරයා ලියපු පොලිස් කාරයෙකුට ජරාව දෙන සිද්ධියක් මගෙ මතකය ඇවිස්සුවේ මෙහෙමයි…

ජරාව

මීට සති තුනකට කලින් මහරගම පිලියන්දල පාරේ මාව පොලෝසියෙන් ඇල්ලුවේ ඉරි කපලා ඉස්සර කරලයි...

ඉර ඉවර වුණාට පස්සෙ ඉස්සර කළේ කිව්වම රාලහාමි කියපි ඉර දිගටම තියෙනවා මේ හරියේ පොඩ්ඩක් මැකිලා තියෙන්නේ කියලා...

එතන වාද කරනවට වැඩිය යන ගමනට පරක්කු නිසා දඩ කොලේ ලියාගෙන මම එන්න හදද්දී වාහනෙන් බැහැලා ආපු යාලුවෙකුට ඕනේ වුණා මේක ගොඩින් බේරගන්න... එතන වුණ සංවාදය මෙන්න මේ වගේ...

ගිහාන් : රාලහාමි දැන් මේකට ලියන්නද යන්නේ...
රාලහාමි : ලියන්නේ නැතුව බැහැනේ මහත්තයා...
ගිහාන් : අපි මේ හදිසි වැඩකට යන ගමන්...
රාලහාමි : ප්‍රශ්නයක් නෑ මහත්තයලා ගිහිල්ලා හදිසි වැඩ සේරම කරගෙන ඉවරවෙලා මේක හෙමීට ගෙවන්න...සති දෙකක් තියෙනවා...
ගිහාන් : එහෙම නෙමෙයි රාලහාමි නැද්ද මොකුත් වෙන විදියක්...
රාලහාමි : වෙන විදියක් කිව්වේ මහත්තයෝ..?
ගිහාන් : නෑ මේ නැද්ද මේක ගොඩින් බේර ගන්න ක්‍රමයක්...
රාලහාමි : ඒ ක්‍රම තිබුණේ ඉස්සර මහත්තයෝ...
ගිහාන් : එහෙම නෙමෙයි... මෙයා රට ඉඳලා ඇවිල්ලා තියෙන්නේ...සල්ලි එහෙම යහමින් තියෙනවා...
රාලහාමි : එහෙනම් ඉතින් මොකුත්ම අවුලක් නෑනේ මහත්තයා...රුපියල් පන්සීයනේ ගෙවන්න තියෙන්නේ...

දඩකොලේ රාලහාමිගෙන් උදුරගත්ත මම අරූවත් ඇදගෙන වාහනේට දිව්වා…

 


කතා අංක පහ


නවම් ගේ, අභීතගේ පාසැල් කාලේ මත්පැන් පානය කළහැටි ගැන ලියවුන පෝස්ට් දෙකකින් උත්තේජනය වුණු මගේ මතකය, මෙහෙම කමෙන්ට් එකකට පෙරලුණා…

පාසැල් කාලේ

මේක කියවද්දි පරණ සිද්ධියක් මතක් වුණා… ඉස්කෝලේ යන කාලේ අපි යාළුවෝ තුන් දෙනෙකුටත් හිතුනා බොන්න… උවමනාවකට නෙවෙයි නිකං අත්හදා බලන්නත් එක්ක… ඔන්න තාප්පෙන් පැනලා, දෙමව්පියෝ දවල්ට ඔ‍ෆිස් යන යාළුවෙකුගේ ගෙදර ගිහින් යුනිෆෝම් ගලවලා බෑග් වල දාගෙන තුන්දෙනාම උගේ ඇඳුම් ඇඳගෙන පිටත් වුණා…

ඔන්න ඔය හොරණ පැත්තේ රබර් වත්තක් වගේ ප්ලේස් එකක පොඩි දොල පාරක් එහෙම ගලාගෙන එන පොට් එකක්…මට නම හරියටම මතක නැහැ…ඇල්ලකන්ද වගේ නමක් තමයි මතක… තිත්ත කසාය බොනවා වගේ කෙළ ගහ ගහ අමාරුවෙන් බෝතලේ සෑහෙන්න ඉවරකර ගත්තා… ඉතුරු ටික බීගන්න බැරුව හැලුවා… බයටම ශොට් දෙකකට වැඩිය ගත්තේ නැති නිසාද කොහෙද  මට නම් ඔළුව කැරකෙනවා ඇරෙන්න මෙළෝ අවුලක් තිබුණේ නෑ, අනිත් උන් දෙන්නා නම් කියවනවා කියවනවා ඉවරයක් නෑ… සිංහල මල පොතේ අකුරක් බෑ වගේ මෙන්න  ඉංග්‍රීසියෙන් විතරයි කතාව…

වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ එක පාරම පොලිස් ජීප් එකක් ඇවිත් බ්‍රාස් ගාල නැවැත්තුවා… හිංදි පිචෑර් එකක වගේ පොලිස්කාරයෝ ගස් ගල් පෙරලගෙන දුවගෙන ආවා… මෙච්චර වෙලා එතන හිටියද කියලා අපිවත් දැනගෙන හිටියේ නැති කුරුළු ජෝඩු දෙක තුනක් බෙල්ල මුලින්ම අල්ලගත්තා…සමහර උන් දුවන්න ගිහින් වැටිලා එක කළබලයයි… අපි නම් නැගිට්ටෙවත් නෑ… පොලිස් කාරයෙක් ළඟටම ඇවිල්ලා යන්න කතා කරනකල් …

මගේ අනිත් උන් දෙන්නට එකසිය ගානට වැදිලා… එකෙක් කබරයා දානවා නිකන් ගිනි නිවන හමුදාවේ හෝස් එකෙන් වතුර විදිනවා වගේ… කොහොම හරි ජෝඩු ටික ඉස්සෙල්ලාම ජීප් එකට නග්ග ගත්තා… ඉඩ තියෙන තැනක් බලලා මාත් වාඩි වුනා… ඔලුව කැරකෙන හින්දා දෙකට නැවිලා හිටගෙන යන්න අමාරුයිනේ… අරුන් දෙන්නට නගින්න කිව්වම උන් දෙන්නා නගින්නේ නැතුව අයිනේ සීට් එකට රංඩු වෙනවා… අමු  ඉංග්‍රීසියෙන්… පොලිස් කාරයින්ටත් හිනා…  එක පාරම එකෙක්  ඕක් ගාලා වමනේ පාරක් විද්දා රාළහාමි කෙනෙක්ගේ පොලිෂ් කරපු සපත්තුව ගාවින්ම ලෑන්ඩ් කලේ… යන්තම් බුවා වැඩකෑල්ලක් දාලා කකුල අහකට ගත්තා…

සමහරවිට කට්ටියට තේරෙන්න ඇති ජීප් එකත් හෝදන්න වෙන කුණු සීන් එකක් තමයි කියලා, කොහොමහරි මටත් බහින්න කියලා ටිකක් දුරින් තියෙන තේ කඩයක් පෙන්නලා ඒකට ගිහින් දෙහි ටිකක් ඉල්ලගන්න කියලා කාරුණිකව උපදෙස් දීලා පොලීසිය යන්න ගියා…

ඊට පස්සේ ගෙදර ගිය හැටි ලියන්න ගියොත් මේක පෝස්ට් එකට වැඩිය දිග වෙනවා… ඒක නිසා මෙතනින් නවත්තන්නම්… :)

අවසාන වශයෙන් මේක වීරකමක් නෙවෙයි, මෝඩකමක්...!

අදට ඔය ඇති… අෆ්ෆා මේකේ දිග… කතා පහ පෝස්ට පහකට කඩලා දාලා ඉලක්කම් පොල්ල කරකවගන්න තිබුණ චෑන්ස් එකද මන්දා නැති කරගත්තේ…

පින්තූරේ ගත්තේ :http://bit.ly/roHqOM

Web Statistics