මෙතෙක් කතාව
I. ලෝචනා සුන්දර තරුණියක්...දිනක් ඇය දුම්රියක හැපීමට යද්දී ඇයව බේරාගනු ලබන්නේ සුපුන් නම් තරුණයෙක් විසින්... ඔවුන් දෙදෙනා පෙමින් බැ‍ඳෙන්නේ දු‍ටු පළමු දිනයේමයි...ටික කලකින් සුපුන් විදේශගත වන්නේ ඉක්මනින්ම ලෝචනා ඔහු සිටිනා රටට ගෙන්වා ගන්නා බව පොරොන්දු වෙමින්...
[සම්පූර්ණ කොටස මෙතැනින් කියවන්න]
II. දිගින් දිගටම අසාර්ථක වන වීසා ලබා ගැනීමේ උත්සාහය හමුවේ සුපුන් සමඟ එක්වීමේ සිහිනය ලෝචනාගෙන් බොඳවී යනවා... මෙහිදී ඇය වෙනුවෙන් පිහිටට එන්නේ මාලන් නැමති තරුණයෙක්... ඇයට වීසා රැගෙන දීමට ඔහු පොරොන්දු වෙන්නේ ඒ වෙනුවෙන් තමා සමඟ රාත්‍රියක් ගතකිරීමට ලෝචනා කැමතිවිය යුතු බවට ඇයට අයුතු යෝජනාවක් කරමින්... [සම්පූර්ණ කොටස මෙතැනින් කියවන්න]
III. මාලන්ගේ යෝජනාවෙන් අසරණ වන ලෝචනා උපදෙසක් සොයා යන්නේ තම විශ්වාසවන්ත මිතුරෙකු වූ බීට්ල් වෙතටයි...ලෝචනාගේ සම්පූර්ණ කතාවම අසා සිටින බීට්ල් ඇයට දෙන එකම උපදෙස වන්නේ ඇයට සුදුසු යැයි කියා සිතෙන දෙයක් කළයුතු බවයි... බලාපොරොත්තු කඩ කරගන්නා ලෝචනා අවසානයේ මාලන්ගේ අයුතු යෝජනාවට එකඟවීමට තීරණය කරනවා... ලෝචනා සමඟ රැයක් ගතකිරීමෙන් සෑහීමකට පත්වෙන මාලන් ඇයගේ වීසා සිහිනය සැබෑකර දෙන්නේ ඇයගේ කඳුළු වලට කිසියම් වටිනාකමක් එක්කරමින්...වීසා ලැබීම නිසා අධික ලෙස සතුටට පත්වන ලෝචනා සැලසුම් කරන්නේ සුපුන්ට නොදන්වා ඔහු වෙතට ගොස් ඔහු පුදුමයට පත්කිරීමටයි... [සම්පූර්ණ කොටස මෙතැනින් කියවන්න]
අද එතැන් සිට
නිදහස්වෙලා ඉගිලෙන්න සූදානමින් සිටින ලෝචනා සිරගතව උන්නු පුංචි දූපතට මළ හිරු බැසයද්දි අලුත් බලාපොරොත්තු පොදි බැඳගෙන සුපුන් සිටිනා දේශයේ අලුත් දවසක් ආරම්භ වෙමින් තිබුණා... මෙදිනත් සුපුරුදු වෙලාවට සුපුරුදු ගීත ස්වරයෙන් නාදවුණු ලෝචනාගේ දුරකථනයේ එහා කොනෙන් ඇසුණේ සුපුන්ගේ සුපුරුදු ලෙන්ගතු හඬමයි... කෙසේ වුවත් බලාපොරොත්තු කඩවීමේ අන්තයටම ගිලී සිටි සුපුරුදු අසරණ ලෝචනා වෙනුවට මෙදින නම් මෙහා කොනේ සිටියේ දෝරේ ගලායන සතුට හංඟාගන්නට අසීරුවෙන් වෙර දරන වාසනාවන්ත ලෝචනායි... ඇය සීරුමාරුවට වචන තෝරාබේරා ගනිමින් සුපුන් හා කතා කළේ ඇයගේ මුවින් නොදැනුවත්ව හෝ වීසා ලැබීමේ ආරංචිය පිටවේ යැයි බියෙන්...උප්පතින්ම ගැහැනියකට හිමි වචන හරඹ යොදාගෙන, සුපුන්ගේ මාර්ගයෙන්ම ඔහුට හිතවත් මිතුරෙකුගේ විස්තර දැනගැනීමට ලෝචනාට අපහසු වූයේ නැහැ... ඔහු ලූකස්...
ලූකස් අමතා ලෝචනා අවශ්‍යතාවය පැවසූ සැණින් ඇයට උපකාර කිරීමට ඔහු ඉදිරිපත් වුණා... ලෝචනා සුපුන් ආදර අන්දරය නැවතත් සුපුරුදු වේගයට පැමිණ තිබුණා... තම සමීපතමයන්ගෙන් වෙන්වීමේ සාංකාව සුපුන්ගේ ලෙන්ගතු උණුසුමට හිලව් කරගෙන ලෝචනා ගුවන්ගත වූයේ දහසක් පැතුම් සිත තුළ තදකරගෙනයි... පොරොන්දු වූ පරිදිම ඇය රැගෙන යාම සඳහා ලූකස් පැමිණ සිටියා...
ලූකස්ගේ නොනවතින පැ‍රැත්තයට පින්සිදුවෙන්නට තම නවාතැනින් එළියට ඇදගත් සුපුන්ව ඔහු රැඳවූයේ නගරයේ පැවැත්වෙමින් තිබූ රාත්‍රී සැණකෙළියකයි... තමා එනතුරු එහි රැඳී සිටින්නැයි දුරකථන ඇමතුමකින් සුපුන්ට දැනුම්දුන් ඔහු තම වාහනය පැදවූයේ ගුවන් තො‍ටුපළ වෙතයි... මේ කිසිත් නොදන්නා සුපුන් නිවාඩු පාඩුවේ ලූකස් එනතුරු සැණකෙළි භූමියෙන් මිලදී ගත් කඩචෝරුවක රස බලමින් සිටියේ කිලෝමීටර් දාස්ගණනක් ඈතින් සිටින ලෝචනා සමඟ එය බෙදාගන්නට ඇත්නම් යන සිතිවිල්ලෙන්...
"මටත් කටක් දෙනවද...?"
ඔහු වාඩිවී සිටි සිමෙන්ති පඩිය අසල වාඩිවූ තරුණියක් මිහිරි හඬකින් එසේ පැවසූයෙන්, ඒ කවුදැයි හඳුනාගැනීමට සුපුන් ඒ දෙසට නෙත් යොමුකළා... ඒ සුන්දර දෑස හිමි දෙදෙනෙක් ලෝකයේ සිටියේ නැහැ...
"ලෝචනා......!!???"
ලොවිගෙඩි තරම් ඇස්ගෙඩි ලොකුකරගෙන අයාගත් මුවින් තමා දෙස බලාසිටින සුපුන්ගේ මුහුණෙහි වූ ඉරියව් නිරීක්ෂණය කරමින් ලෝචනා නොනවත්වා සිනාසෙමින් සිටියේ මුළු සැණකෙළි භූමියටම ඇහෙන තරම් සද්දයෙන්....
තමා දකින්නේ සිහිනයක් නොවන බව අවබෝධ කරගන්නට සුපුන්ට තවත් සුළු වෙලාවක් ගතවූවා... තවත් ඇසිල්ලකින් ලෝචනා ඔහුගේ තුරුල්ලට පැනගත්තේ සතුටින් කෑගසමින්... එකිනෙකා වැළඳගෙන සතු‍ටුකඳුළු වගුරවන සැණකෙළි භූමියෙහිම සිටි ප්‍රීතිමත්ම යුවළ වූ මේ දෙදෙනා දෙස සිනා මුසු මුහුණින් බලාසිටි ලූකස් ඔවුන්ට බාධා නොකර එතැනින් නික්ම ගියා...
පෙරදින රාත්‍රියේ හිස් කල මත්පැන් බෝතලයේ සැර නිසාත් පාන්දර යාමය තෙක් නිදි වැරීම නිසාත් තද නින්දේ සිටි ලූකස් අවදි වූයේ තම ජංගම දුරකථනය නාද වෙන හඬින්... තමාට තුරුලුව තවමත් තද නින්දේ සිටින තම පෙම්වතියගෙන් සීරුවෙන් මෑත්වූ ඔහු දුරකථන තිරයට නෙත් යොමුකළේ අඩවන් වූ දෑසින්... නොදන්නා අංකයක් සටහන්ව තිබූ දුරකථන ඇමතුමට ඔහු අකමැත්තෙන් පිළිතුරු දුන්නා...
ඇමතුම සම්බන්ධ වූ සැණින් අනෙක් පසින් ගලා ආවේ ඉකිබිඳුම් හඬක්...
"ලෝචනා..?"
කිසිවක් වටහාගත නොහැකි වූ ලූකස් එසේ ඇසුවේ එම කටහඬ ලෝචනාගේ දැයි අනුමාන කරමින්…
"ලූකස් මම පාරේ ඉන්නේ... අනේ ප්ලීස් පොඩ්ඩක් එනවද..?"
ලෝචනාගේ ඒ පිළිතුරත් සමඟ කොහේ හෝ කුමක් හෝ වැරදී ඇතිබව වටහාගන්නට ලූකස්ට අපහසු වූයේ නැහැ...
තරමක උත්සායකින් පසු ලෝචනා සිටිනා තැන සොයාගත් ලූකස්ට ලෝචනා සියල්ල හෙළි කළා... ඇයට වීසා ලබාගැනීම සඳහා මාලන් සම්බන්ධයෙන් කරන්නට වූ කැපකිරීමත්, මේ ගැන පෙරදින රාත්‍රියේ නිදියහනේදී සුපුන්ට හෙළිකළ අවස්ථාවේදී ඔහු ඉන් අධික ලෙස කෝපයට පත්ව තමා වනචර ගැණියෙක් යැයි බැණවැදී එළවා දැමූ අයුරුත් ඇය හෙළි කළේ හැඬූ කඳුළින්...හිමිදිරිය වන්තෙක්ම සුපුන් ලවා නවාතැනේ දොර හැරගැනීමට ඈ දැරූ උත්සාහය අසාර්ථක වූ නිසා අසරණ වූ ඇය, එරටෙහි දැනසිටි එකම හිතවතා වූ ලූකස්ගේ උදව් පැතීමට තීරණය කල බව ඇය පැවසුවා....
සුපුන්ගේ මේ ක්‍රියාව ගැන අසා කෝපයට පත් ලූකස් ඇයත් කැ‍ටුව නැවතත් පිටත් වූයේ සුපුන්ගේ මහල් නිවාසයටයි... කිහිපවරක් කෑගැසීමෙන් පසු දොර විවෘත කල සුපුන් මෙවර බැණ වැදුණේ ලූකස්ටත් එක්කමයි...
දෙදෙනා අතර බහින්බස් වීම දුරදිග යද්දී සුපුන්ගේ මුවින් පිට වූයේ ලූකස් බලාපොරොත්තු නොවූ යමක්...
"උඹනේ කොහොමත් මේකිව පිළිඅරගෙන අරන් ආවේ... ඊට කලින් උඹ එක්කත් හිටියද කවුද දන්නේ..."
සුපුන් සමඟ බහින්බස්වීමෙන් කෝපයට පත්ව සිටි ලූකස්ගේ ඉවසීමේ සීමාව ඉක්මවා යන්නට ඒ වැකිය උවමනාවත් වඩා ප්‍රමාණවත් වුණා...
වචන හබය ගුටිබැට හුවමාරුවකට පෙරළෙද්දී ඔවුන් දෙදෙනාව පාලනය කරගැනීමට ලෝචනා අසාර්ථක උත්සාහයක යෙදුනා... තවත් සුළු මොහොතකින් පොරබදිමින් සිටි ලූකස් ගේ සුරතට අසුවූයේ නිවසේ එළිමහන් මුළුතැන්ගෙයි වූ පිහියක්... එතැනින් පසු සිදුවීම නම් වචනයෙන් විස්තර කිරීමට අපහසු තරමේ ඛෙදවාචකයක්... සිදුවන්නට යන දෙය ඉවෙන්මෙන් වටහාගත් ලෝචනා සුපුන්ව බේරාගැනීමට ඉදිරියට පැන්නත් ඒ වනවිටත් ඇය පමා වී තිබුණා... තම පපු තුරෙහි ඇමිණුනු පිහිතුඩත් සමඟින් සුපුන් බිම වැ‍ටුණේ ලෝචනාවත් පෙරලාගෙනයි...සුපුන්ගේ ළයෙන් ගලායන උණු රුධිරයෙන් ඔහුගේ නිසල දේහය බදාගෙන විලාප දෙන ලෝචනාගේ සිරුරම තෙමී යද්දී බොර පැහැ නෙතින් ලූකස් නොසෙල්වී ඒ දෙස සිටිවනම බලා සිටියේ මනස විකල්වූවෙකු ලෙසින්...
~නිමි~
කඩින් කඩ හෝ පළවූ මෙම සම්පූර්ණ කතාවම කියවා ඔබ රසවින්දා නම් මගේ හද පිරි සතුට... ඉතින් එහෙනම් කතාව ආරම්භයේදීම මා සඳහන් කල ගැටලුවට යොමුවෙමු...
නම් වශයෙන් අපිට මෙහි චරිත පහක් හමුවූවා... හඳුනාගත් අනුපිළිවෙලට නම් ඒ මෙසේයි;
1.ලෝචනා
2.සුපුන්
3.මාලන්
4.බීට්ල්
5.ලූකස්
ඔබ කළ යුත්තේ මෙයයි, මෙම පස්දෙනා පිළිබඳව කතාවේ සඳහන්වූ ඔවුන්ගේ ක්‍රියාකලාපයන්ට අනුකූලව ඔබට වැටහෙන අයුරින් නරක අඩුම පුද්ගලයාගේ සිට නරක වැඩිම පුද්ගලයා දක්වා අනුපිළිවෙලින් සකසන්න...
ප/ලි : මේ බ්ලොග් අඩවිය කියවීමට ගොඩවෙන ඔබගෙන් කමෙන්ට් එකක් ලබා දෙන්නැයි මා මෙතෙක් ඉල්ලා නැහැ... ඒ මා කමෙන්ට් වල පෙරේතයක් නොවෙන නිසා නම් නෙවෙයි...(සිංහල බ්ලොග් අවකාශයේ සිය ගණනක් බ්ලොග් කරුවන් අතරේ කමෙන්ට් වලට වැඩියෙන්ම පෙරේත පස්දෙනා තොරාගතහොත් මම ඒ අතර සිටින බව මට විශ්වාසයි )... මා එසේ ඉල්ලා නැත්තේ බොහො දෙනෙකු කමෙන්ට් කිරීමට තබා බ්ලොග් කියවීමටත් කාලය කළමණාකරනය කරගන්නේ අපහසුවෙන් බව දන්නා නිසයි... එනමුත් මෙම කතාව සම්පූර්ණයෙන්ම කියවීමට ඔබට අවස්ථාවක් ලැබුණානම් ඔබට හැ‍ඟෙන පරිදි පිළිතුර සටහන් කර යන්නට අමතක කරන්නෙපා...
අවසානය තෙක් ඔබව රඳවාගැනීමට හැකිවේවායි බලාපොරොත්තුවකුත් කැටි කරගෙන එහෙනම් ලිවීම අරඹන්නම්...
